بررسی تغییرات تاخوردگی پپتید آمیلین انسانی در حضور سرب و سلنیوم

Abstract

سابقه و هدف: آمیلین هورمون پانکراسی با 37 اسیدآمینه می‌باشد. مشخص شده است که تجمع آمیلین انسانی در پاتوژنز دیابت تیپ 2 دخالت دارد. در این مطالعه تغییر انباشتگی آمیلین در حضور و غیاب سرب و سلنیوم مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش‌ها: پپتید آمیلین انسانی با 1 میلی‌لیتر دی متیل سولفوکسید (DMSO) حل گردید. سپس، با بافر کربس (4/7 :pH) تا غلظتμM 4/0 رقیق گردید. محلول آمیلین بدون عنصر به‌عنوان کنترل در نظر گرفته شد. سلنیوم و سرب به‌ترتیب با غلظت‌های 50 و 10 میکرو مولار به‌طور جداگانه در محلول آمیلین تهیه شدند و گروه آخر شامل ترکیبی از سلنیوم و سرب در محول آمیلین بود. تمام نمونه‌ها در دمای 37 درجه‌ی سانتی‌گراد انکوبه شدند. انباشتگی آمیلین با تیوفلاوین T انجام شد و به‌وسیله فلوری‌میتر ثبت شد.نتایج: نتایج به‌دست آمده نشان داد که بعد از 144ساعت انکوباسیون، سلنیوم، رسوب آمیلین را به مقدار 2/30 درصد کاهش داده و سرب نیز 1/23 درصد افزایش می‌دهد (05/0>P). اثر تلفیقی سرب و سلنیوم در مقایسه با گروه سرب، رسوب آمیلین را به اندازه‌ی 52/9 درصد کاهش داد. نتیجه‌گیری: این مطالعات نشان می‌دهد که سلنیوم نه تنها رسوب آمیلین را به‌طور معنی‌داری کاهش می‌دهد، بلکه اثر سمی سرب را نیز مهار می‌کند. در خاتمه شاید بتوان گفت اثرات سمی رسوب آمیلین بر سلول‌های پانکراس توسط سلنیوم مهار می‌شود.