بررسی میزان تاخیر داخل بیمارستانی درمان فیبرینولیتیکی بیماران انفارکتوس حاد قلبی با صعود قطعه ( ST STEMI) در بیمارستان شهید بهشتی کاشان طی سال های 89-1386

Abstract

سابقه و هدف: درمان فیبرینولیز انفارکتوس حاد میوکارد باید در حداقل فاصله زمانی از شروع بیماری انجام گیرد. چون کاهش تاخیر پیش بیمارستانی اقدام مشکلی است، لذا کاهش تاخیر داخل بیمارستانی مورد تاکید است. این مطالعه با هدف ارزیابی میزان تاخیر داخل بیمارستانی در بیمارستان شهید بهشتی کاشان طی سال‌های 89-1386 انجام شد. مواد و روش‌ها: مطالعه مقطعی حاضر بر روی 300 بیمار انفارکتوس قلبی با صعود قطعه ST انجام شد. معیار خروج شامل سابقه سکته قبلی، عدم ثبت زمان پذیرش یا شروع فیبرینولیز و بیمارانی بود که با تشخیص بیماری توسط پزشک خارج مرکز ارجاع شده بودند.خصوصیات دموگرافیک، زمان شروع علایم، پذیرش و شروع فیبرینولیز جمع‌آوری شده و تجزیه و تحلیل گردیدند. نتایج: از 300 بیمار 3/75 درصد مرد و بیشتر بیماران (7/63 درصد) بالای 55 سال بودند. میانگین تاخیر داخل بیمارستانی حدود 57 دقیقه بود. 63 درصد در محدوده تاخیر نامطلوب بیشتر از 30 دقیقه و 37 درصد در محدوده تاخیر مطلوب داخل بیمارستانی کمتر یا مساوی 30 دقیقه بودند. میانگین تاخیر پیش بیمارستانی 136 دقیقه بود. نیمی از بیماران (7/53 درصد) تاخیر کلی کمتر از 3 ساعت داشتند. ارتباط معنی‌داری بین تاخیر درمانی کلی یا داخل بیمارستانی با مرگ و میر بیمارستانی وجود نداشت. نتیجه‌گیری: اکثر بیماران (63 درصد) تاخیر داخل بیمارستانی بیشتر از حد مطلوب داشته و میانگین DTN time نزدیک به دو برابر مطلوب بود. ‌به‌نظر می‌رسد شناخت و اصلاح عوامل دخیل در تریاژ و اورژانس شامل کادر درمانی و پذیرش بتواند این تأخیر را بهبود بخشد.