اثر سه ماه تمرین هوازی بر بیان ژن TCF7L2 در بافت پانکراس موش دیابتی شده توسط نیکوتین آمید-استرپتوزوتوسین

Abstract

سابقه و هدف: تمرین ورزشی منظم به ­عنوان نوعی درمان غیردارویی در چاقی و دیابت نوع 2 معرفی شده ­ و در عین حال مکانیسم­ های مولکولی عهده­ دار سازگاری­ های ژنتیکی به آن کمتر شناخته شده­ اند. هدف از مطالعه حاضر تعیین اثر 3 ماه تمرین هوازی بر بیان ژن TCF7L2 در بافت پانکراس و نیم رخ گلیسمیک در موش ­های صحرایی دیابتی نوع 2 است.

مواد و روش­ ها: در این مطالعه تجربی 16 سر موش صحرایی نر ویستار دیابتی شده توسط نیکوتین آمید- استرپتوزوتوسین (30±220 گرم) به شیوه تصادفی به دو گروه ورزشی (8=n) و کنترل (8=n) تقسیم شدند. گروه ورزشی در یک برنامه تمرینات هوازی 3 ماهه به تعداد 3 جلسه در هفته شرکت نموده و گروه کنترل در هیچ برنامه تمرینی شرکت نداشتند. بیان نسبی ژن TCF7L2 در بافت پانکراس، و گلوکز ناشتا و انسولین سرم در 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی در دو گروه اندازه­ گیری شد.

نتایج: در مقایسه با موش ­های صحرائی گروه کنترل کاهش معنی ­داری در سطح گلوکز ناشتا به ­واسطه مداخله تمرینی در گروه ورزش مشاهده شد (0/001=P). انسولین سرم متعاقب تمرینات هوازی به­ میزان معنی ­داری افزایش یافت (0/014=P)، اما بیان نسبی ژن TCF7L2 در بافت پانکراس به ­واسطه تمرینات هوازی تغییر نکرد (0/876=P).

نتیجه ­گیری: در مجموع می­ توان گفت تمرینات هوازی طولانی مدت باعث بهبود نیم­رخ گلیسیمی و سطح انسولین در موش ­های صحرایی دیابتی نوع 2 منجر می شود، اما این بهبود را نمی­ توان به تغییر در بیانTCF7L2 در بافت پانکراس نسبت داد.