بررسی اثر سافرانال بر میزان Bax ،Bcl2 و شاخص های استرس اکسیداتیو در بافت بیضه موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین

Abstract

سابقه و هدف: یکی از شایع­ترین بیماری­های غدد درون­ریز، دیابت نوع یک می­باشد که استرس ­های اکسیداتیو را در بافت بیضه ایجاد می­ کند. امروزه برای درمان دیابت، گرایش به­سوی داروهای گیاهی روز­به ­روز افزایش می­یابد. این مطالعه با هدف بررسی سافرانال بر شاخص ­های آنتی­ اکسیدانت و میزان Bax وBcl2 در موش­های صحرایی انجام شد. مواد و روش ­ها: در این مطالعه تجربی، 24 سر موش صحرایی به چهار گروه شاهد، شاهد دیابتی و­­ 2 گروه دیابتی تحت تیمار با سافرانال (50 و 100 میلی­ گرم بر میلی ­لیتر، 25 روز تزریق داخل‌صفاقی) تقسیم شدند. گروه­ های دیابتی با یک‌بار تزریق داخل‌صفاقی استرپتوزوتوسین با غلظت 55 میلی­ گرم بر کیلوگرم وزن بدن موش دیابتی شدند. نتایج توسط نرم‌افزار آماری SPSS ویرایش 20 و آزمون­ های­ آنالیز واریانس چند متغیره (MANOVA) و آزمون ­های اثرات بین‌گروهی (Tests of Between-Subjects Effects)و روش داده ­های تکرارشده (Repeated Measure) تحلیل شدند. نتایج: سطح بافتی شاخص Bax و مقدار مالون­ دی­ آلدئید در گروه تحت درمان با غلظتmg/ml 100 سافرانال در مقایسه با گروه تحت درمان با غلظت mg/ml50 سافرانال و گروه شاهد دیابتی کاهش معنی­ داری داشت. در مقدار سطح بافتی شاخص Bcl2 و آنزیم ­های گلوتاتیون پراکسیداز، سوپر اکسید­ دیسموتاز و کاتالاز در گروه تحت درمان با غلظت mg/ml 100 سافرانال نسبت به گروه تحت درمان با غلظت mg/ml 50 سافرانال و گروه شاهد دیابتی افزایش معنی­ داری مشاهده شد (0/05>P) که نشان‌دهنده اثر وابسته به دوز سافرانال می ­باشد. همچنین سافرانال موجب کاهش معنی­ داری در میزان قند خون موش­ های دیابتی شد. نتیجه ‏گیری: سافرانال می‌تواند موجب بهبود شاخص ­های آنتی­ اکسیدانی شود و آسیب­ های القاشده توسط دیابت­ در بافت بیضه موش­ های دیابتی را کاهش دهد.