اثر ضداضطرابی آلفاپینن در مقایسه با دیازپام در موش صحرایی نر بالغ

Abstract

سابقه و هدف: باتوجه به عوارض جانبی داروهای شیمیایی ضداضطراب، در این پژوهش تأثیر آلفاپینن بر رفتارهای اضطرابی در مقایسه با دیازپام در موش صحرایی مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش‌ها: در این مطالعه از 40 سر موش صحرایی نر (نژاد ویستار) در 5 گروه: کنترل، شاهد (دریافت‌کننده حلال آلفاپینن)، دریافت‌کننده دوز 2 و 4 میلی‌گرم / کیلوگرم آلفاپینن و گروه دریافت‌کننده دوز 10 میلی‌گرم / کیلوگرم دیازپام تقسیم گردیدند. داروها به‌مدت دو هفته به‌صورت درون‌صفاقی تجویز شدند. در پایان این دوره، اضطراب با استفاده از مدل ماز بعلاوه‌ای‌شکل مرتفع مورد سنجش قرار گرفت و غلظت مالون دی‌آلدئید، تیول و گلوتاتیون پراکسیداز در بافت هیپوکامپ اندازه‌گیری شد. نتایج با استفاده از آزمون‌های آماری آنالیز واریانس یک‌طرفه و آزمون توکی تجزیه و تحلیل شدند. نتایج: آلفاپینن در گروه‌های دریافت‌کننده دوزهای 2 و 4 میلی‌گرم بر کیلوگرم آلفاپینن به‌طور معنی‌داری منجر به افزایش درصد ورود به بازوی باز (0/001P<) شد و درصد زمان سپری‌شده در بازوی باز از (0/05P<) به (0/01P<) در مقایسه با گروه کنترل و دیازپام تغییر کرد و تجویز آلفاپینن موجب کاهش معنی‌داری در غلظت (0/001P<) MDA و افزایش معنی‌داری در میزان تیول (0/01P<) (0/05P<) و فعالیت آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز (0/001P<) شد. نتیجه‌گیری: آلفاپینن اثر کاهشی بر واکنش‌های اضطرابی نشان داد که مشابه با اثرات ضداضطرابی دیازپام بود. آلفاپینن احتمالاً با اتصال به جایگاه بنزودیازپین‌های موجود در گیرنده‌های گابا A و نیز با اثر آنتی‌اکسیدانی اثر خود را اعمال می‌نماید.