تاثیر درمانی روی بر هورمون های جنسی در افراد مبتلا به بتاتالاسمی ماژور و دارای کمبود روی

Abstract

سابقه و هدف: با توجه به شیوع بتاتالاسمی ماژور و مشکل هیپوگنادیسم در این بیماران و تاثیر منفی دیسفرال بر میزان روی آن ها و نظر به دخالت عنصر روی در اسپرماتوژنز و برای پاسخ به این سوال که آیا کمبود روی با مشکل بلوغ جنسی ارتباط داد یا خیر و به منظور تعیین تاثیر روی درمانی بر محور هیپوفیز-گناد این تحقیق در مبتلایان به بتاتالاسمی ماژور دارای کمبود روی در سال 1374 انجام گرفت. مواد و روش ها: تحقیق به روش کارآزمایی بالینی دوسوکور بر روی 23 بیمار دختر و پسر در گروه سنی 14 تا 18 سال صورت پذیرفت. بیماران به طور تصادفی به گروه های شاهد و مورد تقسیم شدند و در گروه مورد به مدت سه ماه کپسول 25 میلی گرمی و در گروه شاهد دارد بخار آن تجویز گردید. بیماران از عدم بلوغ رنج می بردند و همگی کمبود روی داشتند. قبل از تجویز روی و سه ماه بعد از تجویز، پس از گرفتن هورمون های پایه آزمون LHRH انجام گرفت و پاسخ هورمونی در دقیقه های صفر، سی و شصت بررسی گردید. یافته ها: 4 بیمار از مطالعه حذف شدند و تحقیق بر روی 19 نفر شامل 9 نفر در گروه شاهد و 10 نفر در گروه مورد به عمل آمد میزان روی سرم از µgr/dl 6±15 به µgr/dl 49±120 در گروه تحت درمان با روی افزایش یافت (P<0.001)، در حالی که در گروه دارونما افزایشی مشاهده نگردید. هورمون های FSH با LH پایه پس از درمان در دو گروه تفاوتی نشان نداد و همچنین پاسخ به گنادها به تحریک LHRH در دو گروه تفاوتی نداشت. نتیجه گیری و توصیه ها: درمان با روی در مدت سه ماه تاثیری در پاسخ محور هیپوفیز-گناد ندارد. بررسی های بیشتری لازم است تا مشخص نماید آیا کمبود روی در دراز مدت ضایعه غیر قابل برگشت ایجاد می نماید و یا این که در انسان روی به تنهایی نمی تواند در انسان عامل هیپوگنادیسم باشد.