استقامت عضلات مفصل ران در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 با و بدون ابتلا به نوروپاتی محیطی

Abstract

مقدمه: دیابت نوع 2 بیماری مزمنی است که اگر به خوبی کنترل نشود، عوارض مختلفی از قبیل اختلالات عضلانی اسکلتی و نوروپاتی محیطی را به دنبال خواهد داشت. نتایج مطالعات کینماتیک عضلات بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 نشان داده‌ که این افراد استقامت عضلات پایین‌تری نسبت به افراد سالم دارند. هدف از این مطالعه، بررسی میزان استقامت ایزومتریک عضلات اکستانسور و ابداکتور مفصل ران در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 در دو گروه مبتلا به نوروپاتی محیطی و بدون ابتلا به نوروپاتی محیطی و مقایسه آن با افراد غیر دیابتی بود. مواد و روش‌ها: در این مطالعه، 15 فرد غیردیابتی و 27 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 (15 نفر بدون ابتلا به نوروپاتی محیطی و 12 نفر با ابتلا به نوروپاتی محیطی) شرکت کردند. استقامت ایزومتریک اکستانسور و ابداکتور عضلات مفصل ران طی 15 ثانیه با دستگاه ایزوکنتیک بایودکس ثبت و شیب نمودار توان محاسبه شد. یافته‌ها: تفاوت معنی‌داری در مقایسه‌ی حداکثر شیب نمودار کاهش توان در عضلات اکستانسور و ابداکتور مفصل ران مشاهده نشد. (در شیب نمودار اکستانسورها 0/45p=) (در شیب نمودار ابداکتورها 0/63p=). نتیجه‌گیری: پارامترهای مربوط به استقامت ایزومتریک عضلات اکستانسور و ابداکتور مفصل ران در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 با و بدون ابتلا به نوروپاتی محیطی، تفاوت معنی‌داری با افراد غیر دیابتی نداشت. در نتیجه، احتمالا سایر قابلیت‌های انقباضی عضلات در بیماران دیابتی باید مورد توجه قرار گیرد و آزمون‌های استقامت ایزومتریک در فاز غیرهوازی به تنهایی نمی‌تواند استقامت عضلانی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 را مورد سنجش قرار دهد.