اثر منیزیم خوراکی بر انقباض‌پذیری آئورت ایزوله‌ی موش‌های دیابتی شده با استرپتوزوتوسین

Abstract

مقدمه: گروهی از بررسی‌ها نشان می‌دهند که کمبود منیزیم در عوارض قلبی ـ عروقی مرتبط با دیابت شیرین نقش دارد. از این رو، در این مطالعه اثر طولانی‌مدت مصرف خوراکی منیزیم در پاسخ‌دهی آئورت ایزوله به کلرید پتاسیم و فنیل‌افرین بررسی گردید. مواد و روش‌ها: 60 عدد موش صحرایی نر با نژاد ویستار (250-180 گرم) به دو دسته‌ی دیابتی و دو دسته‌ی شاهد تقسیم شدند. یک گروه از هر دسته حیوانات دیابتی و سالم سولفات منیزیم اضافه شده در آب آشامیدنی و گروه دیگر تنها آب معمولی دریافت کردند. در انتهای 8 هفته، آئورت سینه‌ای با دقت جدا، به حلقه‌های 3-2 میلی‌متری تقسیم و به حمام بافت منتقل گردید. پس از آن بافت در معرض غلظت‌های 10، 20، 40، 60، 80 میلی‌مولار کلریدپتاسیم و نیز غلظت‌های9-10، 8-10،7-10، 6-10،5-10 مولار فنیل‌افرین به صورت تجمعی قرار گرفت و پاسخ‌های انقباضی با استفاده از ترانس دیوسر ایزومتریک ثبت شد. هم‌چنین در طول این مدت، هر 2 هفته یک‌بار، از حیوانات برای اندازه‌گیری گلوکز پلاسما خونگیری به عمل آمد. یافته‌ها: پاسخ‌های انقباضی عروق به کلریدپتاسیم و فنیل‌افرین در گروه کنترل به طور معنی‌داری بالا‌تر از گروه دیابتی بود (05/0P<) و تفاوت معنی‌داری بین موش‌های درمان‌ شده با منیزیم و موش‌های درمان نشده، یافت نشد. داده‌های حاصل از حداکثر پاسخ انقباضی عروق به به کلرید پتاسیم 31/0±91/2، 18/0±79/2، 16/0±37/2 و 11/0±42/2 و بیشترین پاسخ به فنیل‌افرین 17/0±25/3، 25/0±12/3، 33/0±57/2 و 21/0±73/2 (گرم به ازای میلی‌مترمربع) به ترتیب در گروه‌های شاهد، شاهد دریافت‌کننده‌ی منیزیم، دیابتی و دیابتی دریافت‌کننده‌ی منیزیم بوده است. از سوی دیگر، بین موش‌های درمان شده با منیزیم و موش‌های درمان نشده تفاوت معنی‌داری در گلوکز پلاسما مشاهده نشد. نتیجه‌گیری: مصرف خوراکی منیزیم به مدت 8 هفته تأثیر قابل ملاحظه‌ای در انقباض‌پذیری آئورت ایزوله‌ی مدل تجربی دیابت نوع 1 ندارد.