کیفیت کنترل و درمان فشارخون بالا در بیماران دیابتی نوع 2

Abstract

مقدمه: فشارخون بالا (هیپرتانسیون) از عوامل خطرزای مهم عوارض ماکروواسکولار و میکروواسکولار در بیماران دیابتی نوع 2 است. مطالعه‌های اخیر نشان داده‌اند که کنترل مؤثر فشارخون سبب کاهش این عوارض می‌شود. هدف از این مطالعه بررسی کیفیت کنترل فشارخون در بیماران دیابتی نوع 2 و مبتلا به فشارخون بالا بود. مواد و روش‌ها: در این مطالعه 602 بیمار شناخته شده‌ی دیابتی نوع 2 که به طور مرتب حداقل چهار بار در سال برای کنترل به مرکز تحقیقات غدد درون‌ریز و متابولیسم اصفهان مراجعه کرده بودند از نظر وضعیت کنترل فشار خون برای مدت پنج سال پیاپی از زمان مراجعه اولیه بررسی شدند. اندازه‌گیری فشار خون بر اساس پروتکل استاندارد انجام شد. افراد با فشارخون سیستولی بیش از 130 یا دیاستولی بیشتر از 80 میلی‌متر جیوه، در حداقل دو نوبت مراجعه و نیز افرادی که سابقه‌ی هیپرتانسیون داشتند و تحت درمان دارویی بودند به عنوان افراد مبتلا به فشارخون بالا در نظر گرفته شدند. سطح فشارخون کنترل شده کمتر از 80/130 میلی‌متر جیوه در نظر گرفته شد. یافته‌ها: از 602 بیمار مورد بررسی با میانگین سنی 3/9±4/57 سال و مدت ابتلا به دیابت 7/4±4/9 سال که به طور منظم برای مراقبت و پیگیری مراجعه کرده بودند، 338 نفر (2/56%) در هنگام پذیرش فشارخون بالا داشتند. از این افراد تنها 9/13% فشارخون‌ کنترل شده و کمتر از 80/130 میلی‌متر جیوه داشتند. در طول دوره‌ی پیگیری تعداد افراد هیپرتانسیو به 452 (75%) افزایش یافت و درصد افراد کنترل شده به 5/24% رسید. میانگین سن، نمایه‌ی توده‌ی بدن، هموگلوبین گلیکوزیله، آلبومین ادرار 24 ساعته و شیوع رتینوپاتی در بیمارانی که فشارخون آن‌ها به سطح کنترل رسیده بود، نسبت به آن‌ها که فشار خون‌شان کنترل نشده بود به طور معنی‌داری از نظر آماری کمتر بود. نتیجه‌گیری: در این مطالعه تعداد قابل ملاحظه‌ای از بیماران دیابتی دچار فشارخون بالا، به سطح کنترل شده نرسیدند. به کارگیری روش‌های مداخله‌ای مؤثر برای بهبود کنترل فشارخون در بیماران دیابتی نوع 2 ضروری به نظر می‌رسد.