بررسی ایمونوهیستوشیمی گیرنده استروژن در 351 نمونه بلوک پارافینی ضایعات خوش‌خیم و بدخیم تیروئید

Abstract

مقدمه: پاتوژنز بیماری‌های تیروئید مسأله‌ای پیچیده است و عوامل ژنتیک، کمبود ید، جنس، سن، سابقه اشعه گرفتن در دوران کودکی، آنتی‌بادیهای محرک رشد و سایر عوامل رشد اپیتلیال در ایجاد این بیماری‌ها نقش دارند. یافته‌های اپیدمیولوژیک و شواهد تجربی موجود درباره ضایعات تیروئید، پیشنهاد کننده این موضوع است که هورمون‌های جنسی زنان به ویژه استروژن ممکن است بر این غده و نئوپلاسم‌های آن اثر داشته باشند. این احتمال با بررسی 351 نمونه بافت تیروئید بررسی شد. مواد و روش‌ها: 351 نمونه بافت تیروئید شامل 130 مورد گواتر و 221 ضایعه نئوپلاستیک برای بررسی ایمونوهیستوشیمی برای گیرنده استروژن انتخاب شدند. کنترل مثبت در این آزمایش‌ها شامل بافت استروژن مثبت کارسینوم پستان بود. یافته‌ها: میزان موارد مثبت شده گیرنده استروژن به شرح زیر بود: گواترندولار 24% (31 مورد از 130 مورد)، آدنوم فولیکولار 22% (8 مورد از 37 مورد)، کارسینوم فولیکولار 11% (2 مورد از 18 مورد)، کارسینوم پاپیلاری 31% (37 مورد از 119 مورد)، کارسینوم مدولاری 0% و کارسینوم تمایز نیافته 0%. در ضایعات بیشتر تمایز یافته نظیر کارسینوم پاپیلاری و آدنوم فولیکولار میزان بروز گیرنده استروژن بیشتر بود. این یافته با بیشتر مطالعات انجام شده در این زمینه همخوانی دارد. نتیجه‌گیری: میزان مثبت شدن گیرنده استروژن تفاوت چشمگیری بین مردان و زنان در گروه‌های سنی متفاوت ندارد و همچنین ارتباطی بین این میزان با وضعیت درگیری یا عدم درگیری گره‌های لنفاوی و تهاجم عروقی یا کپسولی مشاهده نشد. میزان نسبتاً بالای مثبت شدن گیرنده استروژن در گواتر، آدنوم فولیکولار و کارسینوم پاپیلاری و ارتباط آماری قوی بین مثبت شدن گیرنده استروژن و کارسینوم پاپیلاری (005/0p<) مطرح کننده این امر است که میزان مثبت شدن گیرنده استروژن با تمایز بیشتر ضایعات تیروئید، افزایش می‌یابد.