سبک مدیریت تعارض مدیران پرستاری بیمارستان‌های دانشگاه علوم پزشکی تهران در سال 1394

Abstract

چکیده زمینه و هدف: تعارض در بخش‌های پرستاری اجتناب ناپذیر بوده و می‌تواند منجر به بروز نارضایتی پرستاران و در نتیجه ارائه خدمات با کیفیت پایین به بیماران شود. مدیریت صحیح تعارض در بخش‌های پرستاری منجر به افزایش بهره‌وری می‌شود. بنابراین، پژوهش حاضر با هدف تعیین سبک مدیریت تعارض مدیران پرستاری بیمارستان‌های دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شد. روش بررسی: پژوهش حاضر مطالعه توصیفی- تحلیلی مقطعی بود که در سال 1394 انجام شد. جامعه آماری شامل 269 نفر از مدیران پرستاری بیمارستان‌های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تهران بود. ابزار مطالعه یک پرسشنامه محقق ساخته بر اساس مدل مدیریت تعارض Thomas-Kilmann بود. تحلیل داده‌ها با استفاده از روش‌های آماری توصیفی و استنباطی و با کمک نرم‌افزار SPSS نسخه 22 انجام شد. یافته‌ها: مدیران پرستاری بیمارستان‌های دانشگاه علوم پزشکی تهران به هنگام مواجهه با تعارض بیشتر از سبک‌های همکاری، مصالحه و اجتناب استفاده کردند. بین سبک همکاری مدیریت تعارض و سن، سابقه کاری و گذراندن دوره‌های آموزشی مدیریت تعارض مدیران پرستاری و نوع بیمارستان‌ها رابطه آماری معنی‌داری وجود داشت. مدیران با سابقه کاری بیشتر که دوره آموزشی مدیریت تعارض را گذرانده بودند، بیشتر از سبک همکاری استفاده کردند .(05/0(P<. نتیجه‌گیری کلی: ماهیت خدمات پرستاری ایجاب می‌کند که مدیران پرستاری بیشتر از سبک‌های همکاری و مصالحه استفاده کنند. انتخاب افراد دارای تجربه و سابقه کاری کافی برای مدیریت پرستاری و برگزاری دوره‌های آموزشی مناسب در زمینه مدیریت تعارض نقش بسزایی در کاهش اثرات مخرب تعارض در بخش‌های پرستاری بیمارستان‌ها دارد.