تأثیر برنامه‌ی خودمدیریتی بر خودکارآمدی بیماران مبتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه

Abstract

چکیده

زمینه و هدف: بیماری مزمن انسدادی ریه به عنوان یکی از شایع‌ترین بیماری‌های مزمن است که منجر به کاهش استقلال و عملکرد بیماران می‌گردد و این امر سیستم‌های مراقبتی را با چالش‌های مهمی مواجهه ساخته است. لذا، مطالعه‌ی حاضر در راستای یافتن روشی موثر در بهبود وضعیت این بیماران، با هدف تعیین تاثیر برنامه‌ی خودمدیریتی بر خودکارآمدی بیماران مبتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه انجام شده است.

روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی تصادفی کور نشده، 50 بیمار مبتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه با درجه‌ی متوسط و شدید بیماری که واجد شرایط ورود به مطالعه بودند به طور تصادفی در دو گروه کنترل و مداخله تخصیص یافتند. گروه کنترل تحت مراقبت معمول بودند و گروه مداخله علاوه بر مراقبت معمول، برنامه‌ی آموزشی خودمدیریتی را دریافت کردند. بیماران در ابتدا و پایان 3 ماه، با استفاده از پرسشنامه‌ی اختصاصی خودکارآمدی در بیماران مبتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه مورد ارزیابی قرار گرفتند. آزمون‌های آماری تی زوج، مستقل و کای‌اسکور در نرم افزار SPSS جهت آنالیز داده‌ها استفاده شد.

یافته‌ها: در شروع مطالعه بین گروه کنترل و مداخله از نظر میانگین نمره‌ی خودکارآمدی، اختلاف آماری معنی‌داری مشاهده نشد (73/0P=)، در حالی که در پایان 3 ماه اختلاف معنی‌داری بین دو گروه وجود داشت (05/0>P ). به علاوه، مقایسه‌ی میانگین تغییرات نمرات خودکارآمدی (ابتدا و پایان 3 ماه) در دو گروه نیز اختلاف معنی‌داری را بین دو گروه نشان داد (05/0P<).

نتیجه گیری کلی: با توجه به اثر بخش بودن برنامه‌های آموزشی خودمدیریتی کوتاه مدت بر ارتقا سطح خودکارآمدی بیماران مبتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه، افزودن این برنامه به برنامه‌های آموزشی معمول بیماران پیشنهاد می‌گردد.