نقش پیش‌بینی کننده خودکارآمدی و حمایت اجتماعی در فرسودگی شغلی پرستاران

Abstract

چکیده

زمینه و هدف: فرسودگی شغلی پدیده‌ای شایع در پرستاران می‌باشد که به عوامل متعددی بستگی دارد. هدف از پژوهش حاضر تعیین نقش حمایت اجتماعی و خودکارآمدی در فرسودگی شغلی بود.

روش بررسی: این پژوهش از نوع مطالعات همبستگی بود. جامعه آماری این پژوهش متشکل از تمامی پرستاران شهر اصفهان بودند که در سال 92-91 در بیمارستان‌های این شهر فعالیت می‌کردند. تعداد نمونه 165 نفر بود که به روش نمونه‌گیری تصادفی خوشه‌ای انتخاب شدند. جهت جمع‌آوری داده‌ها از پرسشنامه حمایت اجتماعی Najarian & Samavati، خودکارآمدی عمومی Schwarzer & Jerusalem و فرسودگی شغلی ماسلاچ ( MBI ) استفاده شد. برای تحلیل داده‌ها از روش‌های همبستگی پیرسون و رگرسیون گام به گام با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 20 استفاده شد.

یافته‌ها: نتایج همبستگی نشان داد که حمایت اجتماعی و خودکارآمدی به ترتیب با مؤلفه‌های فرسودگی شغلی شامل احساس کفایت شخصی 32/0 r = و 47/0 r = ، مسخ شخصیت 32/0- r = و 23/0- r = و خستگی هیجانی 26/0- r = و 27/0- r = رابطه دارد (همبستگی‌ها در سطح 01/0 می‌باشد). همچنین نتایج رگرسیون نشان داد که خودکارآمدی و حمایت اجتماعی پیش‌بینی کننده فرسودگی شغلی بودند. نتیجه‌گیری کلی: نتایج نشان داد که خودکارآمدی و حمایت اجتماعی با فرسودگی شغلی رابطه داشته و پیش‌بینی کننده آن هستند. این پژوهش می‌تواند به مدیران بیمارستان‌ها در زمینه کاهش فرسودگی شغلی پرستاران با توجه به آگاهی از خودکارآمدی عمومی و حمایت اجتماعی کمک نماید.