مقایسه تاثیر آموزش گروهی و الکترونیکی بر خودپنداره نوجوانان دیابتی

Abstract

چکیده

زمینه و هدف: شکل گیری خودپنداره‌ی مثبت در دوران نوجوانی می‌تواند تأثیر بسزایی در روند رشد و تکامل نوجوان داشته باشد. بیماری دیابت می‌تواند یک خطر جدی در ارتباط با خودپنداری نوجوان باشد. این مطالعه با هدف "تعیین و مقایسه‌ی تأثیر آموزش گروهی و الکترونیکی بر خودپنداره‌ی نوجوانان دیابتی" انجام شد.

روش بررسی: مطالعه‌ی حاضر کارآزمایی بالینی بوده که 80 نفر از نوجوانان 19 -11سال مراجعه کننده به انجمن دیابت ایران در سال 1391 به صورت تصادفی به دو گروه کنترل (40= n) و تجربه (40n =) تخصیص داده شدند. محتوای آموزشی در هر دو گروه یکسان بود. در گروه کنترل سه جلسه‌ی 4 ساعته و در گروه تجربه محتوای آموزشی از طریق لوح فشرده توسط پژوهشگر آموزش داده شد. سپس نمره‌ی خودپنداره‌ی آنها با کمک پرسشنامه‌ی 80 سوالیPiers-Harris قبل و چهار هفته بعد از مداخله سنجیده شد. جهت تجزیه و تحلیل داده‌ها از نرم افزار SPSS نسخه‌ی 16 و از آزمون‌های تی تست، مجذور کای و تی زوجی استفاده شد.

یافته‌ها: میانگین سنی نوجوانان در گروه تجربه 62/2 ± 87/15 و در گروه کنترل 51/2 ±85/15 بود. اختلاف آماری معنی‌داری بین خودپنداری دو گروه قبل از مداخله وجود نداشت درحالیکه اختلاف آماری معنی‌داری بین نمره‌ی آزمون خود پنداری Piers-Harris در دو گروه کنترل و تجربه پس از مداخله وجود داشت (05/0< P).

نتیجه‌گیری کلی: براساس یافته‌های پژوهش، میانگین نمره خودپنداره نوجوانان از طریق آموزش الکترونیکی لوح فشرده بیشتر بوده است. آموزش از طریق لوح فشرده این امکان را برای نوجوان فراهم می‌آورد که بارها و بارها متن آموزشی را هر زمان که تمایل دارد، مشاهده کند و ‌بنابراین می‌تواند در آموزش خودمراقبتی و متعاقباً تقویت خودپنداره، به نوجوانان کمک کند. توصیه می‌شود از این روش در آموزش و تقویت خودپنداره‌ی نوجوانان دیابتی استفاده شود.