درک دانشجویان پرستاری از نقش مدرسان و مؤسسه در اجتماعی شدن حرفه‌ای

Abstract

زمینه و هدف: اجتماعی شدن حرفه‌ای فرآیندی است که در آن فرد ارزش‌ها، هنجارها، رفتارها و مهارت‌های اجتماعی مناسب را کسب نموده و حس هویت و تعهد نسبت به یک رشته را درونی می‌سازد. این فرایند به صورت رسمی و غیر‌ رسمی در دانشکده‌ها در طول تحصیل صورت می‌گیرد و با اتمام آموزش پرستاری و ورود به محیط کاری ادامه می‌یابد. مطالعه حاضر با هدف بررسی درک دانشجویان پرستاری در خصوص نقش مدرسان و موسسه در اجتماعی شدن حرفه‌ای آنها انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه توصیفی- مقطعی تمامی دانشجویان پرستاری(175 نفر) در پایان ترم‌های دو، چهار، شش و هشت از دانشگاه علوم پزشکی تبریز در سال 1396 مورد مطالعه قرار گرفتند. برای جمع آوری داده‌ها از پرسشنامه مشتمل بر مشخصات فردی اجتماعی، ویژگی‌های مدرسان و مؤسسه استفاده شد. داده‌ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 13 و آمار توصیفی و استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها: نتایج نشان داد در اجتماعی شدن حرفه‌ای دانشجویان پرستاری، نقش مدرسان در حد متوسط به بالا و نقش مؤسسه در حد متوسط به پایین بود. از بین ویژگی‌های مدرسان؛ ویژگی‌های شخصیتی و رفتارهای آموزشی نمره بالاتری به خود اختصاص داد. در این مطالعه دلسوزی، ارتباط حرفه‌ای، آماده کردن دانشجویان برای مسئولیت‌های حرفه‌ای و ارتباط دادن موضوعات به ارزش‌های پرستاری از ویژگی‌های بارز مدرسان در اجتماعی شدن گزارش شد. درک دانشجویان از ویژگی‌های شخصیتی مدرسان با 023/0P=، ماهیت ارتباط با 002/0 P =و رفتارهای آموزشی 014/0 P =در ترم‌های مختلف تفاوت معنی‌داری با هم داشت. مؤسسه در اجتماعی شدن حرفه‌ای دانشجویان نقش خوبی نداشته، طوری که، فقط 19 نفر (1/13%) رضایت خود را از اجتماعی شدن اعلام نمودند. نتیجه‌گیری کلی: در این مطالعه درک دانشجویان از نقش مدرسان و مؤسسه در ترم‌های تحصیلی متفاوت بود و مشخص شد مدرسان نقش مؤثرتری نسبت به مؤسسه در اجتماعی شدن حرفه‌ای دانشجویان پرستاری ایفاء می‌نمایند. توصیه می‌شود نقش مؤسسه در اجتماعی شدن حرفه‌ای دانشجویان پرستاری بهبود یابد.