چگونگی نقش مربی بالینی در انگیزش آموزش بالینی دانشجویان پرستاری: یک پژوهش کیفی

Abstract

مقدمه: انگیزش عامل اصلی ترغیب دانشجویان به یادگیری بالینی است و فقدان آن یادگیری دانشجویان را با مشکل مواجه می‌کند. آموزش بالینی در کسب مهارت آموزی دانشجویان نقش اساسی دارد، بنابراین توجه به نقش انگیزش آموزش بالینی اهمیت ویژه دارد. هدف از این مطالعه تبیین درک دانشجویان و مربیان پرستاری از چگونگی نقش مربی در انگیزش آموزش بالینی دانشجویان پرستاری است. روش: این پژوهش با رویکرد کیفی از نوع تحلیل محتوای کیفی انجام شد. در این مطالعه شانزده دانشجوی کارشناسی و چهار مربی پرستاری به صورت هدفمند از دانشکده‌های پرستاری و مامایی تهران و زنجان انتخاب شدند و سپس مورد مصاحبه نیمه ساختار یافته قرار گرفتند. داده‌های به دست آمده از مصاحبه‌ها به روش تحلیل محتوای کیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: مضامین این مطالعه عبارت بود از: 1- شایستگی علمی و عملی مربی (با مضامین فرعی سواد علمی، نحوه انتقال دانش، مهارت عملی مربی)، 2- رفتار مربی (با مضامین فرعی حمایت، تشویق، ارتباط مربی با دانشجو، اقتدار و گفت و گوهای غیر رسمی)، 3- نگرش مربی به پرستاری. نتیجه‌گیری: براساس تجربیات مشارکت‌کنندگان، در فرآیند آموزش بالینی، این سه مضمون از ویژگی‌های مهم مربی در انگیزش دانشجویان است. این ویژگی‌ها می‌تواند دانشجویان را به کار بالین و حرفه پرستاری جذب کند و یا آن‌ها را از کار بالین و حرفه پرستاری رویگردان کند.