بررسی تاثیر آموزش رویکرد کیفیت زندگی درمانی بر ابعاد بهزیستی ذهنی دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی تهران

Abstract

مقدمه: بهزیستی ذهنی مفهومی کلی و یکپارچه است و به ارزیابی و ادراک شخصی افراد از کیفیت زندگی شان اطلاق می شود. پژوهش حاضر با هدف کلی تعیین تاثیر آموزش رویکرد کیفیت زندگی درمانی بر ابعاد بهزیستی ذهنی دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شد. روش کار: پژوهش حاضر مطالعه ای از نوع نیمه تجربی به روش پیش آزمون پس آزمون با استفاده از گروه کنترل و آزمون بود. جامعه این پژوهش دانشجویان پرستاری سال سوم و چهارم از دانشکده پرستاری مامایی دانشگاه تهران در سال 1396 بودند که 89 نفر نمونه، به شیوه سرشماری و با توجه به معیارهای ورود در مطالعه شرکت داده شده و با استفاده از جدول اعداد تصادفی در دو گروه کنترل و آزمون قرار گرفتند. پرسشنامه بهزیستی ذهنی در دو نوبت توسط گروه کنترل تکمیل شد. سپس گروه آزمون پرسشنامه بهزیستی ذهنی را در دو نوبت، قبل و پس از انجام مداخله، تکمیل نمودند. داده ها با کمک نرم افزار SPSS16، آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی (آزمون های من ویتنی، ویلکاکسون، تی مستقل، پیرسون و آنالیز کوواریانس) تحلیل شدند. یافته ها: تفاوت آماری معنی‌داری بین دو گروه تحت مطالعه از نظر مشخصات جمعیت شناختی یافت نشد. همچنین با توجه به نتایج حاصل از آنالیز کواریانس، پس از کنترل اثر نمرات عاطفه‌ی منفی در زمان پایه، نمره‌ی عاطفه‌ی منفی در گروه کنترل از نظر آماری به طور معنی‌داری بزرگتر از مقدار آن در گروه آزمون بود (43/5F1,88= و 02/0p=). تفاوت آماری معنی‌داری بین دو گروه تحت مطالعه از نظر میزان عاطفه‌ی مثبت و رضایت مندی در انتهای مطالعه مشاهده نشد. نتیجه گیری : آموزش کیفیت زندگی درمانی می تواند بر کاهش عاطفه منفی دانشجویان پرستاری موثر واقع گردد.