اثر سمیت برخی مواد ضدانجماد نفوذپذیر و نفوذناپذیر بر جنین ماهی کپور معمولی (Cyprinus carpio)

Abstract

آگاهی از اثر سمیت مواد ضدانجماد یکی از ضروری­ترین پیش­نیازها در طراحی دستورالعمل انجماد جنین ماهیان است. در این مطالعه به منظور بررسی اثر سمیت مواد ضدانجماد، جنین ماهی کپور معمولی (Cyprinus carpio) در مراحل جنینی روخزیدگی ناقص و ضربان قلب انتخاب و برای مدت 5 دقیقه در معرض آنزیم پروناز (2 میلی­گرم در میلی­لیتر) قرار گرفتند. جنین­های نفوذپذیر شده در سه ماده ضدانجماد نفوذپذیر شامل: دی­متیل­سولفوکساید، متانول و پروپیلن­گلیکول در غلظت­های 1 تا 4 مولار و در یک ماده ضدانجماد نفوذناپذیر، ساکارز (در غلظت­های 10، 15 و 20 درصد) به مدت 5 و 15 دقیقه غوطه­ور شدند. پس از آن جنین­ها شسته شده و تا زمان تفریخ انکوباسیون شدند. بررسی سمیت مواد ضدانجماد از طریق محاسبه درصد تفریخ لارو صورت گرفت. نتایج نشان داد در هر دو مرحله تکاملی، درصد تفریخ با افزایش غلظت و مدت زمان در معرض­گذاری به­طور معنی­داری کاهش یافت؛ همچنین متانول ماده ضدانجماد نفوذپذیر با کمترین سمیت بود و پس از آن پروپیلن­گلیکول و دی­متیل­سولفوکساید قرار داشتند. افزایش زمان در معرض­گذاری با ساکارز به­ویژه در مرحله ضربان قلب به­طور معنی­داری منجر به کاهش درصد تفریخ شد. با پیشرفت روند تکاملی (از مرحله روخزیدگی ناقص به ضربان قلب)، حساسیت جنین ­ماهی کپور معمولی نسبت به مواد ضدانجماد کاهش یافت.