تاثیر محرک‌‌ ایمنی زایموزان بر رشد و مقاومت آرتمیا فرانسیسکانا (Artemia fransiscana) در برابر عفونت باکتری‌‌های Vibrio campbellii و Vibrio proteolyitcus در سیستم آزمایش گنوتوبیوتیک (Gnotobiotic)

Abstract

یکی از روش­‌های جدید پیشگیری و کنترل بیماری­های آبزیان استفاده از انواع محرک‌­های ایمنی در سیستم گنوتوبیوتیک برای درک مکانیسم­‌های درگیر در تعاملات میزبان- میکروب می­باشد. مطالعه حاضر به منظور بررسی تاثیر محرک­‌ ایمنی زایموزان بر رشد و مقاومت آرتمیا فرانسیسکانا (Artemia fransiscana) در برابر عفونت باکتری­‌های بیماری­زای Vibrio campbellii و Vibrio proteolyitcus در آبزیان در شرایط گنوتوبیوتیک صورت گرفت. ناپلی­ آرتمیا با باکتری کشته شده LVS3 حدود 109 5/10 سلول بر لوله فالکون در هر روز غذادهی شد (تیمار شاهد). زایموزان به ­صورت روزانه به مقدار 6/30 میکروگرم به هر فالکون در تیمارهای آزمایشی اضافه شد. در روز سوم پاتوژن­های V. campbellii و V. proteolyitus در تراکم cell/ml 106 5 اضافه گردیدند. در روز ششم زایموزان باعث افزایش معنی‌دار درصد بازماندگی روزانه آرتمیا در برابر V. campbellii (53/1±49/54) نسبت به تیمار شاهد (87/9±72/31)، درصد نسبی بازماندگی (08/0±80) نسبت به تیمار شاهد (17/0±47) و زیست­توده کل تولید شده برحسب میلی متر در فالکون (18/0±17/21) نسبت به تیمار شاهد (46/4±04/9) گردید (05/0>p). زایموزان اگرچه در برابر V. proteolyitcus باعث افزایش درصد بازماندگی روزانه، درصد نسبی بازماندگی و زیست­توده کل تولید شده نسبت به گروه شاهد شد، اما نتوانست اختلاف معنی داری ایجاد کند (05/0<p). در آرتمیاهای چالش داده شده با V. campbellii و V. proteolyitcus، طول فردی آرتمیا هرچند تحت تاثیر زایموزان قرار گرفت اما نسبت به تیمار شاهد دارای تفاوت معنی­دار نبود (P>0.05). به طور کلی، نتایج نشان داد که استفاده از زایموزان به عنوان محرک ایمنی می­تواند باعث افزایش مقاومت آرتمیا نسبت به عفونت ویبریو در محیط گنوتوبیوتیک شود.