بررسی عوامل مؤثر بر شدت فرسودگی شغلی بهورزان در استان‌های شمال شرق ایران

Abstract

زمینه و هدف: فرسودگی شغلی اصطلاحی است برای توصیف تغییرات منفی در نگرش، خلق و رفتار افرادی که در مواجهه با فشارهای مرتبط با کار قرار می­گیرند. مطالعه حاضر با هدف سنجش شدت فرسودگی شغلی بهورزان و تعیین برخی از عوامل مرتبط با آن در استان­های شمال شرق ایران انجام شد.

روش­ کار: در این مطالعه مقطعی تعداد 548 نفر از بهورزان شاغل در دانشگاه­های علوم پزشکی شاهرود، سبزوار، نیشابور، بجنورد و سمنان به روش تصادفی ساده انتخاب و پرسشنامه فرسودگی شغلی مسلاچ به‌صورت خودایفا را تکمیل نمودند. داده‌ها با استفاده از رگرسیون لجستیک رتبه­ای و آزمون کای- دو تجزیه و تحلیل شدند.

یافته­ ها: اکثر بهورزان تحت مطالعه (71%) زن و متأهل (90%) بودند. 6/14% بهورزان از درآمد و 4/7% از امکانات ضروری خود رضایت کامل داشتند. علی‌رغم رضایت نسبی از درآمد و امکانات ضروری بیش از 75% بهورزان به شغل خود علاقه شدید داشتند. میانگین امتیاز شدت خستگی عاطفی در افراد موردمطالعه 60/15±9/16، شدت عدم موفقیت­ فردی 54/13±5/35، شدت مسخ شخصیت 07/5±8/4 و میانگین امتیاز شدت تعارض 66/4±1/6، شدت فرسودگی شغلی 14/25±1/63 بود. بین شدت فرسودگی شغلی با رضایت از درآمد، امکانات ضروری، علاقه به شغل، جنس و محل سکونت رابطه معناداری مشاهده گردید.

نتیجه ­گیری: گرچه شدت فرسودگی شدید در بهورزان پایین است ولی شدت فرسودگی در حیطه عدم موفقیت فردی و خستگی عاطفی در بهورزان باسابقه کار بالای 10 سال بالاست. فراهم نمودن امکان انتقال بهورزان باسابقه به خانه­های بهداشت نزدیک به مرکز شهرستان و امکان ادامه تحصیل و ارتقای علمی و شغلی آنان می­تواند به بهبود وضعیت کمک شایانی نماید.