بررسی شکستگیهای جوش نخورده تیبیا با استفاده از کونچر بعد از ریم کردن کانال داخل استخوان

Abstract

جوش‌نخوردن شکستگی تیبیا یکی از عوارض مهم ارتوپدی است. در این تحقیق 20 بیمار که با استفاده از متد کونچــر و ریم تحـــت درمان جوش‌نخوردگـــی استخوان تیبیا قرار گرفته بودند، بررسی گردیدنــد. این شکستگیها بطور اولیه، با روشهای بسته (گچ‌گیری، گچ‌گیری و میــخ) و جراحـی (گذاشتن پیچ و پلاک، “ DCP ” Dynamic Compression Plate ، کونچر و فیکساتور خارجی) تحت درمان قرار گرفته بودند که بعد از درمان اولیه هیچ‌گونه علایمی از جوش نخوردن مشاهده نشد. نهایتاً بیماران تحت جراحی کونچرگذاری و ریم‌کردن قرار گرفتنـــد. عمل جراحـــی در تمام موارد برروی تخــت شکستگی انجام شد. زانو در وضعیت 100-90 درجه قرار گرفت و برشی طولی ازقطب تحتانی استخوان کشکک (پاتلا) بطرف توبرکول تیبیا ـ درست از وسط لیگامان پاتلا ـ ‌ایجاد گردید. لیگامان فوق بطرف داخل ( Medial ) و خارج ( Lateral ) کشیده شد و بدینوسیله مدخل میله‌گذاری مشخص گردید. در تمامی موارد جهت بیماران استئوتومی و یا رزکسیون فبیولا (حداقل بطول 2 سانتی‌متر) انجام گرفت. همچنین تمامی بیماران با استفاده از ستیغ ایلیاک ( iliac crest ) یا انتهای پروگزیمال تیبیا تحت پیوند ( graft ) استخوانی قرار گرفتند. کونچر مورد استفاده در تمامی بیماران کونچر استاندارد تیبیا بود. میانگین زمان مراجعه از ترومای اولیه تا جراحی جهت کونچر 1/10 ماه بود. مدت زمان لازم برای جوش‌خوردن (متوسط زمان بهبودی) 9/7 ماه بود. عوارض بعد از عمل فقط شامل 1 مورد (5%) شکستگی کونچر بود که بدون تعویض کونچر، گچ‌گیری انجام شد و در نهایت استخوان جوش خورد. عمل کونچرگذاری در این مطالعه موفقیتی در حدود 95% داشت و این رقم با میزان 96% در مطالعات آمریکا قابل مقایسه است. با توجه به این مطلب که مورد عارضه‌دار نیز در نهایت با موفقیت درمان شد و جوش‌خوردگی لازم حاصل گردید، می‌توان میزان موفقیت را حتی از این رقم نیز بالاتر قلمداد نمود.