نمایش مختصر رکورد

dc.contributor.authorشجاعی زاده, داودfa_IR
dc.contributor.authorطل, آذرfa_IR
dc.contributor.authorشریفی راد, غلامرضاfa_IR
dc.contributor.authorالحانی, فاطمهfa_IR
dc.date.accessioned1399-08-23T09:24:38Zfa_IR
dc.date.accessioned2020-11-13T09:24:39Z
dc.date.available1399-08-23T09:24:38Zfa_IR
dc.date.available2020-11-13T09:24:39Z
dc.date.issued2013-05-01en_US
dc.date.issued1392-02-11fa_IR
dc.identifier.citationشجاعی زاده, داود, طل, آذر, شریفی راد, غلامرضا, الحانی, فاطمه. (1392). تاثیر برنامه آموزشی مبتنی بر الگوی توانمندسازی بر ارتقاء رفتارهای خود مراقبتی بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 شهر اصفهان. مجله علوم پزشکی رازی, 20(107), 18-31.fa_IR
dc.identifier.issn2228-7043
dc.identifier.issn2228-7051
dc.identifier.urihttp://rjms.iums.ac.ir/article-1-2547-fa.html
dc.identifier.urihttps://iranjournals.nlai.ir/handle/123456789/596488
dc.description.abstract  زمینه و هدف : توانمندسازی بیمار به عنوان یک برنامه موثر در راستای آموزش خود مراقبتی و تغییر رفتار در مراقبت دیابت محسوب می گردد. این مطالعه به بررسی ارزشیابی الگوی توانمندسازی بر ارتقاء رفتارهای خود مراقبتی در بیماران دیابتی نوع 2 شهر اصفهان می پردازد.   روش کار : این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی شاهد دار بود که 140 بیمار در دو گروه مداخله و مقایسه پس از انجام پیش آزمون با انجام تخصیص تصادفی وارد شدند. در مرحله پیش آزمون، کلیه اطلاعات دموگرافیک و مرتبط با سلامت و بیماری از بیماران اخذ گردید. سپس افراد گروه مداخله، در پنج گروه چهارده نفری تقسیم شده و در برنامه توانمندسازی با استفاده از استراتژی حل مسئله گروهی و حمایت همسالان که بر اساس سازه های مدل طراحی شده بود، شرکت نمودند. افراد گروه مقایسه آموزش رایج مرکز را طبق روال قبل ادامه دادند و به صورت جداگانه بدون تماس با گروه مداخله به تکمیل پرسش نامه ها اقدام نمودند. اهداف توانمندسازی در این مطالعه با مفهوم خودمراقبتی مورد بررسی قرار گرفت. در پیگیری بلافاصله و سه ماه بعد ابزار خودمراقبتی دیابت بررسی گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار آماری SPSS نسخه5/11و آزمون های آماری توصیفی و استنباطی استفاده شد.   یافته ها: دو گروه از نظر متغیرهای دموگرافیک با یکدیگر تفاوت معناداری نداشتند (05/0 < p ). مقیاس خودمراقبتی کلی در گروه مداخله معنی دار بود،اما در گروه مقایسه و بین دو گروه اختلاف معنی دار آماری وجود نداشت (05/0 < p ). در مورد خرده مقیاس های خودمراقبتی دیابت، رعایت تغذیه در گروه مداخله و بین دو گروه در پس آزمون دوم (پیگیری سه ماهه) ارتباط معنیداری داشت (03/0 = p )، فعالیت بدنی در دو گروه معنی دار بود (001/0 < p ) و بین دو گروه بین دو گروه این تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود. خرده مقیاس های خودپایشی، رعایت رژیم دارویی و مراقبت از پا در گروه مداخله تفاوت   معنی داری داشتند (001/0 < p )، اما در بین دو گروه این تفاوت معنی دار نبود (05/0 < p ). خرده مقیاس استعمال دخانیات در گروه مداخله تفاوت   معنی داری داشت (03/0 = p ) و تنها در پس آزمون دوم بین دو گروه اختلاف معنی دار آماری مشاهده گردید.   نتیجه ‌ گیری : نتایج مطالعه نشان داد که آموزش مبتنی بر الگوی توانمندسازی در گروه مداخله با استراتژی های حل مسئله گروهی و گروه همسالان دارای اثر بخشی در مقایسه با آموزش های رایج دیابت در برخی از خرده مقیاس ها می باشد.fa_IR
dc.format.extent360
dc.format.mimetypeapplication/pdf
dc.languageفارسی
dc.language.isofa_IR
dc.publisherدانشگاه علوم پزشکی ایرانfa_IR
dc.relation.ispartofمجله علوم پزشکی رازیfa_IR
dc.relation.ispartofRazi Journal of Medical Sciencesen_US
dc.subjectرنامه آموزشیfa_IR
dc.subjectالگوی توانمندسازیfa_IR
dc.subjectخودمراقبتیfa_IR
dc.subjectدیابت نوع 2.fa_IR
dc.subjectپرستاری و بهداشت جامعهfa_IR
dc.titleتاثیر برنامه آموزشی مبتنی بر الگوی توانمندسازی بر ارتقاء رفتارهای خود مراقبتی بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 شهر اصفهانfa_IR
dc.typeTexten_US
dc.typeپژوهشيfa_IR
dc.contributor.departmentدانشگاه علوم پزشکی تهرانfa_IR
dc.contributor.departmentدانشگاه علوم پزشکی تهرانfa_IR
dc.contributor.departmentدانشگاه علوم پزشکی اصفهانfa_IR
dc.contributor.departmentدانشگاه تربیت مدرسfa_IR
dc.citation.volume20
dc.citation.issue107
dc.citation.spage18
dc.citation.epage31


فایل‌های این مورد

Thumbnail

این مورد در مجموعه‌های زیر وجود دارد:

نمایش مختصر رکورد