بررسی عوارض و مرگ ومیر نوزادان دچار سندرم دیسترس تنفسی تحت درمان با سورفاکتانت در دو روش تزریق با ونتیلاتور و تزریق با تهویه دستی دربیمارستان بعثت سنندج طی سالهای 1391 تا 1392

Abstract

زمینه و هدف: دیسترس تنفسی نوزاد، از علت‌های اصلی مرگ و میر نوزادان نارس به شمار می‌رود. یکی از درمان‌های استاندارد آن سورفاکتانت می‌باشد. مطالعه حاضر با هدف مقایسه مرگ و میر و عوارض درمان با سورفکتانت در دو روش تزریق با تهویه مکانیکی و تزریق با تهویه دستی در نوزادان نارس بستری در بخش NICU بیمارستان بعثت سنندج انجام شده است.

روش کار: در این مطالعه کوهورت گذشته نگر، 160 نوزاد مبتلا به سندرم دیسترس تنفسی مورد مطالعه قرار گرفتند. در 2/53 درصد (85 نفر) از نوزادان تزریق سورفاکتانت با ونتیلاتور و در 8/46 درصد (75 نفر) از آن‌ها تزریق با تهویه دستی انجام شده بود. جهت آنالیز داده‌ها از نرم‌افزار آماری STATA 11 و آمار توصیفی و آزمون ‌های آماری کای دو و تی تست استفاده شد.

یافته‌ها: از مجموع 160 نوزاد، 116 نفر (69%) دختر و 52 نفر (31%) پسر بودند. میانگین مدت زمان استفاده از ونتیلاتور (024/0p=) و همچنین میانگین مدت زمان نیاز به اکسیژن (018/0p=) در دو گروه تفاوت آماری معنی‌داری داشت. بروز پنوموتوراکس، بروز دیسپلازی برونکوپولمونر (Bronchopulmonar Dysplasia-BPD) و بروز مرگ و میر در دو گروه متفاوت بود ولی این تفاوت از لحاظ آماری معنی‌دار نبود.

نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد مدت زمان نیاز به تهویه مکانیکی در روش تزریق سورفاکتانت با کمک ونتیلاتور کمتر از روش تهویه دستی می‌باشد. با توجه به میزان عوارض کمتر این روش تزریق به عنوان روش کم عارضه‌تری نسبت به تزریق با تهویه دستی می‌باشد.