ارزیابی مهارتهای زندگی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی ایران در سال 1395

Abstract

زمینه و هدف: بسیاری از افراد در رویارویی با مشکلات زندگی فاقد توانایی‌های لازم هستند و این امر آنان را آسیب پذیر نموده و در معرض انواع اختلالات روانی و رفتاری قرار می‌دهد. این مطالعه به مهارت‌های زندگی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی ایران پرداخته است. روش کار: این مطالعه مقطعی، از نوع توصیفی- مقایسه‌ای و محیط پژوهش آن دانشکده‌های دانشگاه علوم پزشکی ایران، در سال‌های 95 و 96 بود. جامعه پژوهش کلیه دانشجویان دانشگاه و نمونه 342 نفری آن افرادی هستند که به صورت تصادفی طبقه‌ای از جامعه پژوهش انتخاب شده‌اند. پرسشنامه طرح شامل 7 متغیر جمعیتی و پرسشنامه 142 سوالی، 5 گزینه­ای مهارت‌های زندگی شامل 19 خرده­ مقیاس بودکه به گزینه‌ها وزن‌های صفر تا 4 اختصاص یافت. برای تجزیه و تحلیل از روش‌های آمار توصیفی و تحلیلی شامل آزمون‌های تی تست، آنالیز واریانس (شکل ناپارامتری آن‌ها)، کای دو و ضریب همبستگی در نرم افزار SPSS نسخه 22 استفاده شد. سطح معنی‌داری آزمون‌ها 05/0 در نظر گرفته شدند. یافته‌ها: میانگین همه مولفه‌ها بالاتر از متوسط و در کل مولفه‌ها میانگین 5/2 (15/0=SD) بود. میانگین نمرات مهارت‌های زندگی زنان در غالب مولفه‌ها بیشتر از مردان بود ولی بین میانگین دو جنس اختلاف معنی‌دار موجود نبود. میانگین مولفه‌های روابط بین فردی (045/0=p) و مهارت‌های مربوط به رعایت و بکارگیری نکات ایمنی (035/0=p) بین مقاطع مختلف تحصیلی و همچنین میانگین مولفه‌های مهارت‌های مربوط به ارتباط‌های انسانی (031/0=p) و مهارت در حل مساله (040/0=p) بین دانشکده‌های محل تحصیل دانشجویان با هم اختلاف معنی‌دار داشتند. بین میانگین مولفه‌ها و نوع اسکان پاسخ دهندگان و تاهل آن‌ها اختلاف معنی‌داری مشاهده نشد اما افراد خوابگاهی میانگین پایین‌تری داشتند. همچنین سن نیز با مهارت‌های زندگی ارتباط قوی و معنی‌داری نشان نداد. نتیجه‌گیری: دانشجویان در برخی از مهارت‌های مورد نیاز در زندگی ضعیف بوده و نیاز به آموزش دارند. این مساله در دانشجویان مرد و مجرد بیشتر به چشم می‌خورد.