مقایسه اثر شیاف پروستاگلاندین و قرص ایزوسوربید دی‌نیترات داخل واژن بر دیلاتاسیون سرویکس در 3 ماهه اول بارداری

Abstract

روش‌های مورد استفاده برای سقط جنین شامل 2 گروه از روش‌های جراحی و طبی می‌باشد که در گروه طبی، دست‌یابی به داروهایی با حداقل عوارض جانبی و حداکثر اثربخشی، هدف بسیاری از تحقیقات بوده است. در سال‌های اخیر پروستاگلاندین‌ها یکی از درمان‌های انتخابی جهت القای سقط بوده‌اند اما با شناخت بهتر مکانیسم انقباضات رحمی و دیلاتاسیون سرویکس و شناسایی اکسید نیتریک به عنوان واسطه مهم این فرآیند، داروهای آزاد کننده اکسید نیتریک مورد توجه بسیار قرار گرفته‌اند. مطالعه حاضر به صورت یک کارآزمایی بالینی به صورت تصادفی و با هدف مقایسه اثر قرص واژینال ایزوسوربید دی‌نیترات(آزاد کننده اکسید نیتریک) و شیاف واژینال پروستاگلاندین بر دیلاتاسیون سرویکس انجام شد. در این مطالعه 148 خانم باردار که اندیکاسیون سقط درمانی در 3 ماهه اول را داشتند، در 2 گروه با تعداد مساوی که از نظر سن بارداری، پاریتی و دیلاتاسیون سرویکس در ابتدای مطالعه، مشابه بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. براساس نتایج به دست آمده، تغییر دیلاتاسیون سرویکس در هر یک از گروه‌ها طی درمان(گروه پروستاگلاندین از 68/0±26/2 سانتی‌متر به 62/1±57/4 سانتی‌متر و گروه ایزوسوربید دی نیترات از 63/0±18/2 سانتی‌متر به 11/1±63/3 سانتی‌متر) و نیز اختلاف دیلاتاسیون سرویکس در 2 گروه پس از درمان(11/1±63/3 سانتی‌متر در گروه ایزوسوربید در مقابل 62/1±57/4 سانتی‌‌متر در گروه پروستاگلاندین) از نظر آماری معنی‌دار بوده است(05/0P<). از نظر میزان بروز عوارض جانبی، در گروه پروستاگلاندین درد شکمی بیش از گروه ایزوسوربید دی‌نیترات بود(05/0P<). با توجه به نتایج این بررسی، شیاف واژینال پروستاگلاندین و قرص واژینال ایزوسوربید دی‌نیترات هر دو بر افزایش دیلاتاسیون سرویکس موثر هستند اما میزان اثربخشی شیاف پروستاگلاندین و نیز درد شکمی ناشی از آن بیش از ایزوسوربید دی‌نیترات است بنابراین توصیه می‌گردد جهت دیلاتاسیون سرویکس قبل از سقط درمانی، با توجه به عوارض و هزینه کم‌تر ایزوسوربید دی‌نیترات، ابتدا از این ترکیب و در صورت عدم ایجاد پاسخ مطلوب، از شیاف پروستاگلاندین استفاده شود.