تأثیر تمرین ریتمیک ایروبیک بر اضطراب، مهارت حرکتی و پیشرفت تحصیلی پسران سنین ابتدایی شهر تبریز با اختلال هماهنگی رشدی

Abstract

زمینه و هدف: اختلال هماهنگی رشدی یک ناتوانی درازمدت بوده و مشکلات حرکتی، عاطفی و تحصیلی مرتبط با آن ممکن است تا دوران بزرگ‌سالی ادامه پیدا کنند. به همین دلیل نیاز به مداخله‌های اولیه در مورد این کودکان ضروری به نظر می‌رسد؛ بنابراین هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر تمرین ریتمیک ایروبیک بر مهارت حرکتی، اضطراب و پیشرفت تحصیلی پسران با اختلال هماهنگی رشدی بود. روش کار: در یک پژوهش نیمه تجربی 30 کودک پسر دارای اختلال بر اساس پرسشنامه تشخیص اختلال هماهنگی رشدی والدین با میانگین سنی 9.27 از بین مدارس ابتدایی شهر تبریز به‌صورت خوشه‌ای هدفمند انتخاب شدند. پیش‌آزمون با استفاده از آزمون برونینکس اوزرتسکی –دو، مقیاس مارچ و نمرات درس ریاضی به عمل آمد. سپس آزمودنی‌ها به‌صورت تصادفی در دو گروه 15 نفره کنترل و آزمایش قرار گرفتند. گروه آزمایش تمرین ایروبیک را به مدت 8 هفته، هر هفته 3 جلسۀ یک‌ساعته انجام دادند. گروه کنترل در این مدت فعالیت‌های معمول خود را انجام دادند. سپس از هر دو گروه پس‌آزمون گرفته شد. پس از اطمینان از توزیع طبیعی داده‌ها با استفاده از آزمون کولموگروف-اسمیرنوف، از تحلیل کوواریانس برای بررسی اثر تمرین در سطح معناداری (05/0>p) استفاده شد. یافته‌ها: نتایج آزمون آماری حاکی از تأثیر معنادار تمرین ایروبیک بر مهارت حرکتی، اضطراب و پیشرفت تحصیلی در گروه آزمایش بود. نتیجه‌گیری: بنابراین با توجه به نتایج به‌دست‌آمده به مربیان ورزشی، درمانگران ورزشی اختلالات حرکتی و توان‌بخش‌ها توصیه می‌شود که از تمرین ایروبیک برای کاهش مشکلات حرکتی، روانی و تحصیلی کودکان با اختلال هماهنگی رشدی استفاده کنند.