تاثیر شش هفته تمرین تداومی و تناوبی شدت بالا بر میزان تغییرات بیان ژن های فاکتور رشد بتا، ماتریکس متالوپروتیناز-2 و مهارکننده بافتی متالوپروتیناز-1 بافت ریه در رت های نر ویستار

Abstract

زمینه و هدف: هدف از این تحقیق تاثیر 6هفته تمرینات تداومی و تناوبی شدت بالا بر میزان تغییرات بیان ژن­های فاکتور رشد بتا، ماتریکس متالوپروتیناز-2 و مهارکننده بافتی متالوپروتیناز-1 بافت ریه در رت های نر ویستار بود. روش­ کار: در این مطالعه ­تجربی، 18سر رت نر ویستار (6 تا 8ماهه) انتخاب و به­طور تصادفی در سه گروه کنترل(Con)، تمرین تداومی با شدت متوسط (MCT) و تمرین تناوبی شدید (HIIT) قرار گرفتند. برنامه تمرین تداومی شامل 15 تا30دقیقه دویدن روی تردمیل با شدت 65-70درصد VO2max، پنج روز در هفته به مدت 6هفته بود. برنامه تمرین تناوبی با شدت بالا نیز شامل 5 تا 8تناوب (2دقیقه­ای) با شدت 80 تا 100درصد VO2max و 2دقیقه ریکاوری با شدت 50 تا 60درصد VO2max بین هر تناوب) به مدت 6هفته بود. پس از بیهوشی، کالبد شکافی انجام و بافت ریه برداشته شد. بیان ژنTGF-β ، MMP-2 و TIMP-1 بافت ریه در نمونه­ها پس از دوره تمرینات با روشReal Time PCR اندازه­گیری شد. داده­ها به روش تحلیل واریانس یک­طرفه و آزمون تعقیبی LSD در سطح معنی­داری P<0.05 تجزیه و تحلیل شدند. یافته­ها: تمرینات تداومی و تناوبی شدت بالا به کاهش معنی­دار بیان ژن MMP-2 و افزایش معنی­دار بیان ژن TIMP-1 و TGF-β بافت ریه نسبت به گروه کنترل منجر شدند (000/0P=). تفاوت معنی­داری در بیان نسبی MMP-2 بین دو گروه تمرین تداومی و تمرین تناوبی شدت بالا مشاهده نشد (832/0P=)، اما بیان ژنTIMP-1 و TGF-β بافت ریه در گروه تمرین تناوبی شدت بالا نسبت به گروه تمرین تداومی به میزان معنی­داری بالاتر بود (000/0P=). نتیجه­گیری: به­نظر می­رسد، تمرین تناوبی شدت بالا احتمالاً می­تواند مداخله موثرتری برای کاهش فیبروز و التهاب بافت ریه باشد.