نمایش مختصر رکورد

dc.contributor.authorسلطانی عربشاهی, سید کامرانfa_IR
dc.contributor.authorمنجمی, علیرضاfa_IR
dc.contributor.authorکوهپایه زاده, جلیلfa_IR
dc.contributor.authorغلامی, طاهرهfa_IR
dc.contributor.authorخواجوی, مریمfa_IR
dc.date.accessioned1399-08-23T09:19:15Zfa_IR
dc.date.accessioned2020-11-13T09:19:15Z
dc.date.available1399-08-23T09:19:15Zfa_IR
dc.date.available2020-11-13T09:19:15Z
dc.date.issued2015-06-01en_US
dc.date.issued1394-03-11fa_IR
dc.identifier.citationسلطانی عربشاهی, سید کامران, منجمی, علیرضا, کوهپایه زاده, جلیل, غلامی, طاهره, خواجوی, مریم. (1394). ارزیابی استدلال بالینی دستیاران و کارورزان پزشکی براساس پرسشنامه تفکر تشخیصی در دانشگاه علوم پزشکی ایران، 1392. مجله علوم پزشکی رازی, 22(132), 18-25.fa_IR
dc.identifier.issn2228-7043
dc.identifier.issn2228-7051
dc.identifier.urihttp://rjms.iums.ac.ir/article-1-3881-fa.html
dc.identifier.urihttps://iranjournals.nlai.ir/handle/123456789/596088
dc.description.abstractزمینه و هدف: استدلال بالینی در محیط‌های آموزشی از اهمیت زیادی برخوردار بوده و بایستی تمامی جنبه‌های دانش و مهارت یک دانشجو را در بر گیرد. در فرآیند استدلال بالینی ابتدا پزشک اطلاعاتی از بیمار می‌گیرد؛ سپس این اطلاعات را با یافته‌های پاراکلینیکی مقایسه می‌کند و با استفاده از تجربیات خود به یک تشخیص دست می‌یابد. دانشجویان پزشکی، بعضی اوقات در مقاطع مختلف با استدلال ضعیفی عمل می‌کنند و اشتباهات بسیاری در تشخیص دارند. این مطالعه با هدف مقایسه استدلال بالینی کارورزان و دستیاران پزشکی در محیط‌های بالینی صورت گرفته است. روش کار: این پژوهش یک مطالعه توصیفی - مقطعی بوده و ابزار گردآوری داده‌ها، پرسشنامه تفکر تشخیصی بود که دارای 41 سوال با مقیاس لیکرت 6 تایی می‌باشد و پروفسور بوردیج و همکارانش در فرانسه آن را تدوین کرده‌اند. نمونه‌گیری به روش چند مرحله‌ای صورت گرفت؛ به این صورت که از میان بیمارستان‌های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی ایران - مراکز آموزشی درمانی حضرت رسول(ص)، فیروزگر، اکبرآبادی و علی اصغر- به دلیل داشتن بخش‌های بالینی اصلی انتخاب شدند و سپس به صورت تصادفی ساده کارورزان و دستیاران 4 بخش اصلی در هر بیمارستان جهت تکمیل پرسش نامه‌ها انتخاب شدند. حجم نمونه مجموعأ 105 نفر دستیار و 100نفر کارورز بود که در بیمارستان‌های فوق الذکر مشغول به تحصیل می‌باشند. تجزیه و تحلیل داده‌ها توسط نرم افزار 16 SPSS و با استفاده از شاخص‌های مرکزی و پراکندگی صورت گرفت. یافته‌ها: 205 نفر از دستیاران و کارورزان پرسش نامه را تکمیل کردند (میزان پاسخ دهی 1/91%). یافته‌های این پژوهش نشان داد که نمره DTI کل در کارورزان و دستیاران به ترتیب 13/158 و 66/161 به دست آمده است که اختلاف معنی داری (56/0p=) مشاهده نمی شود. همچنین نمره DTI ساختار حافظه در کارورزان 87/82 و در دستیاران  04/85 به دست آمد که اختلاف معنی داری (76/0p=) مشاهده نمی‌شود. نمره DTI انعطاف پذیری در تفکر در کارورزان26/75 و در دستیاران 62/76 به دست آمد که اختلاف معنی دار (108/0p=) نیست. نتیجه گیری: با مقایسه ی پژوهش های انجام شده و پژوهش حاضر در می‌یابیم کارآموزان و دستیاران در استدلال بالینی ضعیف عمل می‌کنند و آموزش استدلال بالینی نیاز به دانش دارد ولی داشتن دانش تنها کافی نیست و بیشتر از اینکه به دانش نیاز داشته باشد به تمرین و کار با بیمار نیاز دارد. موضوع دیگری که باید به آن توجه داشت این است که آموزش استدلال بالینی باید شامل آموزش دانشجو محور و مسئله محور باشد و مناسب‌ترین محیط آموزشی، آموزش در گروه‌های کوچک با محوریت حل مسئله است.fa_IR
dc.format.extent1063
dc.format.mimetypeapplication/pdf
dc.languageفارسی
dc.language.isofa_IR
dc.publisherدانشگاه علوم پزشکی ایرانfa_IR
dc.relation.ispartofمجله علوم پزشکی رازیfa_IR
dc.relation.ispartofRazi Journal of Medical Sciencesen_US
dc.subjectاستدلال بالینیfa_IR
dc.subjectتفکر تشخیصیfa_IR
dc.subjectکارورزfa_IR
dc.subjectدستیارfa_IR
dc.subjectدانشگاه علوم پزشکیfa_IR
dc.subjectآموزش پزشکیfa_IR
dc.titleارزیابی استدلال بالینی دستیاران و کارورزان پزشکی براساس پرسشنامه تفکر تشخیصی در دانشگاه علوم پزشکی ایران، 1392fa_IR
dc.typeTexten_US
dc.typeپژوهشيfa_IR
dc.citation.volume22
dc.citation.issue132
dc.citation.spage18
dc.citation.epage25


فایل‌های این مورد

Thumbnail

این مورد در مجموعه‌های زیر وجود دارد:

نمایش مختصر رکورد