اثرایمونوتراپیوتیک آل- ترانس رتینوئیک اسید بر دیابت تیپ 1 در موش و تاثیر آن بر بیان ژن (peroxisome proliferator- activated receptor gamma (PPARγ

Abstract

زمینه و هدف: آل ترانس رتینوئیک اسید (ATRA) دارای فعالیت‌های بیولوژیکی مختلفی از جمله تعدیل‌گر ایمنی در تعدادی از بیماری‌های التهابی و خودایمن می‌باشد. هدف از این مطالعه بررسی اثرات آل ترانس رتینوئیک اسید در درمان دیابت خودایمن در موش و تاثیر آن در بیان ژن peroxisome proliferator- activated receptor gamma (PPARγ) بود.

روش کار: دیابت بوسیله چندین دوز متوالی و کم استرپتوزوتوسین (STZ) در موش‌های نر C57BL/6 القا شد (روزانه 40 میلی‌گرم به ازائ هر کیلوگرم وزن بدن برای 5 روز متوالی). بعد از القای دیابت، موش‌ها تحت درمان با ATRA به مدت 21 روز (روزانه 20 میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن و به صورت داخل پریتوئن) قرار گرفته و سطح قند خون در روز‌های 0، 7، 14 و 21 پس از ابتلا به دیابت حاصل از القائ STZ اندازه‌گیری شد. سلول‌های طحالی از نظر میزان تولید سایتوکاین‌ها بوسیله تست الایزا و تغییرات سیستم ایمنی در طحال توسط semi-quantitative RT-PCR مورد ارزیابی قرار گرفتند. از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی برای مقایسه بین گروه‌ها استفاده گردید. در تمام بررسی‌ها 05/0 p<به عنوان سطح معنی دار در نظر گرفته شد.

یافته‌ها: درمان توسط ATRA مانع از افزایش قند خون در موش‌های دیابتی شد. درمان با ATRA به طور قابل توجهی باعث مهار تولید سایتوکاین‌های پیش التهابی IL-17 و IFN-γگردید در حالی که باعث افزایش سطح سایتوکاین ضد التهابیIL- 10 و افزایش بیان ژن peroxisome proliferator-activated receptor gamma (PPARγ) در طحال در مقایسه با گروه کنترل دیابتی شد.

نتیجه گیری: این یافته‌ها نشان می‌دهد که ATRA ممکن است اثر درمانی در برابر تخریب خودایمن سلول‌های بتا پانکراس در طی دیابت نوع 1 ناشی از القائ توسط STZ در موش داشته باشد.