میزان تمایل پزشکان ایرانی برای کار در مناطق محروم و عوامل مربوط به آن در سال 1380

Abstract

ترغیب پزشکان به خدمت در مناطق محروم یکی از اهداف سیاست‌گزاران سلامت کشور بوده و تلاش‌های زیادی نیز در این زمینه صورت گرفته است. این پژوهش با هدف بررسی میزان تمایل پزشکان ایرانی به خدمت در مناطق محروم و عوامل موثر بر این تمایل انجام شده است. این مطالعه به صورت پیمایش پستی روی نمونه‌ای تصادفی از پزشکان شامل 5482 نفر که مشخصات آن‌ها در نظام پزشکی جمهوری اسلامی ایران ثبت شده بود، انجام گردید. بدین منظور پرسش‌نامه‌ای حاوی سؤالاتی در مورد وضعیت اشتغال برای پزشکان فرستاده شد و نتایج حاصل از 2789 پرسش‌نامه پرشده مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. براساس نتایج به دست آمده 1965 نفر از پزشکان (1/74% با دامنه اطمینان 95%: 4/77-8/70%) اعلام کردند که بدون هیچ شرطی یا تحت شرایطی حاضر به قبول کار در مناطق محروم هستند. مهم‌ترین این شرایط شامل درآمد(0/83%) و رابطه استخدامی (3/50%) بوده است. پذیرش کار کردن در مناطق محروم با جنسیت مرد(2/78% مردان در برابر 2/64% در زنان)، سن پایین‌تر(میانگین سنی 9/36 در برابر 9/41 سال)، مجرد بودن(8/79% در برابر 8/72% در افراد متأهل)، تعداد فرزند کم‌تر(4/1 در برابر 7/1 فرزند) و تعلق به دوره‌های ورود به دانشکده پزشکی از سال 1365 به بعد، در ارتباط بود. در بررسی لجستیک چند متغیری، تنها سن، جنس، کوهورت ورودی و تعامل (intraction) بین سن و جنس بر این تمایل موثر بودند. در حدود از پزشکان ایرانی در صورت فراهم شدن شرایط خاصی که به طور عمده به میــزان درآمد و نوع رابطه استخدامی مربوط می‌شد حاضر به کار در مناطق محروم بودند. مردان جوان‌تر و فارغ‌التحصیلان سال‌های پس از انفجار تعداد دانشجویان پزشکی تمایل بیش‌تری برای این کار داشتند