مقایسه اثر 8 هفته تمرین هوازی تداومی و تناوبی شدید (HIIT) بر بیان ژن‌های TIMP-2 و MMP-2 در میوکارد موش های صحرایی نر مدل دیابتی

Abstract

زمینه و هدف: تمرینات ورزشی منظم یکی از راه حل­های موثر در پیشگیری از بروز بیماری­های قلبی-عروقی در بیماران دیابتی نوع دو است. هدف از این مطالعه مقایسه اثر 8 هفته تمرین هوازی تداومی و تناوبی شدید (HIIT) بر بیان ژن­های TIMP-2 و MMP-2 در میوکارد موش های صحرایی نر مدل دیابتی بود. روش کار: در این مطالعه تجربی، 21 سر موش نر دیابتی به سه گروه 7 تایی؛ تمرین هوازی تدوامی (CT)، تناوبی شدید (HIIT) و کنترل (C) تقسیم شدند . القاء دیابت به صورت پلت با رژیم غذایی پرچرب (30 درصد چربی و 25 درصد فروکتوز) به مدت 24 هفته انجام شد. پس از آخرین جلسه تمرین و ریکاوری بعد از آن، آزمودنی­ها قربانی و بطن چپ آن ها استخراج شد. جهت سنجش گلوکز پلاسما از روش گلوکز اکسیداز، برای اندازه گیری مقادیر انسولین از روش الایزا، و برای سنجش شاخص مقاومت به انسولین از روش HOMA-IR استفاده شد. همچنین جهت تعیین بیان ژن‌های TIMP-2‌ و MMP-2 از روش PCRReal time- و مقایسه گروه‌ها توسط آزمون تحلیل واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی Tuckey برای تعیین اختلاف بین گروهی در سطح آلفای 5% استفاده شد. یافته‌ها: بیان ژن MMP-2 در گروه HIIT نسبت به دو گروه تمرین CT (01/0P=) و کنترل (001/0P=) کاهش معناداری را نشان داد. مقدار ژن TIMP-2 نیز در هر دو گروه تمرین CT (03/0P= ) وHIIT (001/0P=) نسبت به گروه کنترل افزایش معناداری را نشان داد. وزن در گروه‌ها نسبت به گروه کنترل هیچ تغییر معناداری را نشان نداد. گلوکز و انسولین در گروه‌های تمرینی نسبت به گروه کنترل معناداری را نشان داد و HIIT نسبت به گروه تمرین تداومی در این دو فاکتور تفاوت معناداری را نشان نداد. نتیجه گیری: بر اساس یافته‌های بدست آمده می‌توان چنین نتیجه گیری کرد 8 هفته تمرینHIIT با تاثیر بالاتر بر کاهش بیان ژن MMP-2 و افزایش مقدار ژن TIMP-2 در میوکارد موش‌های صحرایی دیابتی بد تنظیمی ژنی را تعدیل کرده و احتمالا می‌تواند کاردیومیوپاتی دیابتی را بهبود بخشد.