تأثیر 8 هفته تمرین در آب با دو شدت مختلف بر روی سطوح سرمی NGF و GDNF در زنان مبتلا به مولتیپل اسکروزیس

Abstract

مقدمه: از عوامل نروتروفیک مؤثر در پاتوژنز مولتیپل اسکلروزیس، عوامل رشد عصبی (NGF) و نروتروفیک مشتق از سلول های گلیال (GDNF) می باشند. با این حال، شدت تمرین در آب بر روی عوامل NGF و GDNF در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس کمتر شناخته شده است. هدف مطالعه حاضر بررسی تأثیر 8 هفته تمرین در آب با دو شدت مختلف (شدت پایین در مقابل شدت بالا) بر روی سطوح سرمی NGF و GDNF در زنان مبتلا به مولتیپل اسکروزیس بود. روش ها: در یک مطالعه نیمه تجربی، 35 زن مبتلا به موالتیپل اسکروزیس از نوع RR (3EDSS<، شاخص توده بدنی: 22/3±03/27) بصورت تصادفی در سه گروه تمرین در آب با شدت پایین (LI، 10 نفر)، گروه تمرین در آب با شدت بالا (HI، 14 نفر) و یا گروه کنترل (11 نفر) قرار گرفتند. برنامه تمرین شامل تمرین هوازی در آب با شدت پایین (70%-50% ضربان قلب ذخیره بیشینه) یا شدت بالا (85%-70% ضربان قلب ذخیره بیشینه) با حجم برابر، 3 بار در هفته ، 30 تا 60 دقیقه در هر جلسه برای مدت 8 هفته بود. از گروه کنترل خواسته شده الگوی زندگی روزمره طبیعی خود را در طول مدت مطالعه حفظ کنند. سطوح سرمی NGF و GDNF در حالت پایه و در پایان مطالعه اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه گیری تکراری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: پس از 8 هفته تمرین در آب، سطوح سرمی NGF و GDNF به ترتیب 18% و 16% در گروه شدت پایین (05/0p<) و 8% و 13% در گروه با شدت بالا افزایش یافت. با این حال، هر دو گروه بهبود مشابهی در عوامل نروتروفیک نشان دادند و هیچ تفاوت معناداری بین گروه ها وجود ندشت. نتیجه گیری: این نتایج پیشنهاد می کند که مولتیپل اسکلروزیس می تواند منجر به کاهش سطوح سرمی نروتروفیک شود. به عبارت دیگر، تمرین در آب در دو دامنه با شدت های 70%-50% و 85%-70% ضربان قلب ذخیره بیشینه می تواند سطوح سرمی NGF و GDNF در زنان مبتلا به مولتیپل اسکروزیس بطور یکسان بهبود بخشد.