تاثیر یک دوره تمرین هوازی فزاینده و مصرف ال کارنیتین بر برخی فاکتورهای التهابی در بافت قلب رت‌های مبتلا به دیابت نوع 2

Abstract

زمینه و هدف: دیابت شایع­ترین بیماری غددی در جهان است که از روش­های مختلفی برای درمان آن استفاده می­شود. هدف از انجام تحقیق حاضر تبیینتاثیر یک دوره تمرین هوازی فزاینده و مصرف ال کارنیتین بر برخی فاکتورهای التهابی در بافت قلب موش­های مبتلا به دیابت نوع 2 بود. روش­ کار:در تحقیق تجربی حاضر 45 سر موش نر نژاد ویستار در محدوده وزنی 250 تا 300 گرم انتخاب و به طور تصادفی به شش گروه شم (8 سر موش)، کنترل سالم (8 سر موش)، کنترل دیابتی (8 سر موش)، دیابتی دریافت کننده ال کارنیتین (8 سر موش)، دیابتی تمرین هوازی (8 سر موش) و دیابتی تمرین هوازی و دریافت کننده ال کارنیتین (8 سر موش) تقسیم شدند. موش­ها با تزریق نیکوتین آمید به مقدار 95 میلی­گرم به ازای هر کیلوگرم وزن و بعد از 15 دقیقه تزریق استرپتوزوسین (Streptozocin–STZ) به مقدار 55 میلی­گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت زیر صفاقی دیابتی شدند. موش­های دریافت کننده ال کارنیتین روزانه 100 میلی­گرم ال کارنیتین را به صورت خوراکی دریافت کردند. گروه­های تمرین هوازی نیز برنامه تمرینی شامل تمرین هوازی روی نوارگردان، 5 روز در هفته، از ساعت 9 تا ساعت 11 صبح، به مدت شش هفته انجام دادند. 24 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین، موش­ها با استفاده از کلروفورم و از راه تنفسی بیهوش شده و پس از کالبد شکافی بافت قلب برداشته شد. متغیرهای وابسته به وسیله کیت­های الایزا و آسای در بافت قلب اندازه گیری شدند. از آزمون شپیرو ویلک، تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی­داری05/0a≤برای تجزیه و تحلیل داده­ها استفاده شد. یافته ­ها: نتایج نشان داد تمرین هوازی و مصرف ال کارنیتین بر اینترلوکین-10 (028/0p=) و TNF-α (036/0p=) موش‌های دیابتی تاثیر معنی‌داری دارد. نتیجه­ گیری: به نظر می­رسد نتایج حاصل از تحقیق حاضر تایید کننده نقش تمرین هوازی و ال کارنیتین در بهبود فاکتورهای التهابی در موش­های صحرایی دیابتی نوع 2 است، اما بهتر است با مشورت پزشک تجویز شوند.