تاثیر تستوسترون بر بی دردی در موش‫های تیمار شده با فرمالین

Abstract

زمینه و هدف: تاکنون گزارش‫های مختلفی در مورد رابطه هورمون های جنسی و تفاوت های وابسته به جنس با درد و ضد درد در انسان ها و حیوانات آزمایشگاهی ارائه شده است. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثرات هورمون تستوسترون و داروی آنتی آندروژن اسپیرونولاکتون بر بی دردی ناشی از مورفین در موش‫های نر با استفاده از آزمون فرمالین بود. روش کار: در این مطالعه، 80 سر موش نر به 10 گروه 8 تایی بصورت زیر تقسیم شدند: نرمال سالین (کنترل)، روغن کنجد (بعنوان حلال تستوسترون)، تستوسترون با دوزهای 5 و 15 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن، اسپیرونولاکتون، مورفین، روغن کنجد+ مورفین، تستوسترون 5 + مورفین، تستوسترون 15+ مورفین و اسپیرونولاکتون+ مورفین. سپس آزمون فرمالین در موش‫ها انجام شد و یافته ها با روش آنالیز واریانس یکطرفه مقایسه شدند. یافته ها: نتایج نشان دادند که گروه های روغن کنجد + مورفین (0/001p<)، مورفین (0/001p< )، تستوسترون 5 + مورفین ( 0/001p<) و تستوسترون10 + مورفین ( 0/001p<) بطور معنی‫داری موجب کاهش درد حاد و گروه های تستوسترون5 (0/05<p)، تستوسترون10 ( 0/001p<)، روغن کنجد + مورفین ( 0/001p<)، مورفین (0/001p< )، تستوسترون5 + مورفین ( 0/001p<) و تستوسترون10 + مورفین ( 0/001p<) بطور معنی داری موجب کاهش درد مزمن در مقایسه با موش‫های گروه کنترل شدند. اسپیرونولاکتون در حضور و عدم حضور مورفین تاثیری بر تخفیف درد در مقایسه با موش‫های گروه کنترل نداشت. نتیجه گیری: می‫توان نتیجه گیری کرد که تستوسترون دارای اثرات ضد دردی در مرحله درد مزمن می باشد. از طرفی اسپیرونولاکتون بواسطه خواص آنتی آندروژنی ممکن است دارای اثرات هایپرآلژزیا باشد.