تعیین سطح آنتی بادی ضد پروتئین شوک حرارتی-60 (HSP60) انسان در بیماران دیابتی نوع 1

Abstract

سابقه و هدف: دیابت ملیتوس نوع 1 بیماری مزمن غده پانکراس و حاصل تخریب واکنش های خودایمنی سلول های بتا تولید کننده انسولین می باشد. واکنش های ایمنی مدت ها قبل از بروز تظاهرات بالینی بیماری شروع می شود. از این رو یافتن مارکر نشان دهنده شروع واکنش های خودایمنی از ارزش خاصی برخوردار است. از آنجایی که آنتی ژن شوک حرارتی-60 (Hsp60) از آنتی ژن های مطرح در دیابت نوع 1 می باشد بر آن شدیم تا کلاس ها و زیر کلاس های مختلف آنتی بادی ضد این مولکول را به عنوان مارکر ایمونولوژیک برای پیش بینی ابتلا به دیابت نوع 1 مورد بررسی قرار دهیم. مواد و روش ها: در این مطالعه 49 بیمار تازه مبتلا شده به دیابت نوع 1، 50 فرد سالم، 23 نفر از بستگان بیماران با احتمال بالا و 22 نفر با احتمال پایین ابتلا به بیماری شرکت داشته اند. از 17 بیمار و 15 فرد سالم سه ماه بعد مجددا خونگیری بعمل آمده و نمونه سرم تهیه شد. سرم ها تا روز انجام آزمایش در 20- درجه سانتی گراد نگهداری شده و سطح سرمی آنتی بادی توتال، IgA و IgG و IgG1 و IgG4 اختصاصی Hsp60 توسط تکنیک ELISA اندازه گیری شد. یافته ها: میانگین آنتی بادی توتال در بیماران Au/ml 182.8±218.5 بوده در حالی که این میانگین در گروه کنترل Au/ml 142.5±146.6 می باشد (P>0.05). افزایش معنی داری در سطح آنتی بادی توتال ضد Hsp60 در فاصله زمانی سه ماه در بیماران دیده نشده است. بین غلظت آنتی بادی توتال ضد Hsp60 در دو گروه بستگان بیماران با احتمال ابتلای بالا (83.6Au/ml) و بستگان بیماران با احتمال ابتلای پایین (133.4Au/ml) اختلاف معنی داری وجود دارد اما ارتباط هیچیک از دو گروه با گروه کنترل معنی دار نبود. هیچ یک از گروه های مورد مطالعه در میانگین آنتی بادی ضد Hsp60 از کلاس های IgA و IgG و زیر کلاس های IgG1 و IgG4 اختلاف معنی داری با یکدیگر نداشتند. نتیجه گیری: آنتی بادی ضد Hsp60 به میزان قابل توجهی در بیماران دیابتی نوع 1 و افراد سالم بصورت خودبخودی تولید می گردد. این آنتی بادی از دسته آنتی بادی های طبیعی بوده که نقش اساسی در پاتوژنز دیابت نوع 1 ندارد.