عوامل موثر بر انطباق آموزش نظری و بالینی پرستاری از دیدگاه مدرسان و دانشجویان پرستاری، دانشگاه علوم پزشکی تبریز

Abstract

سابقه و هدف: تسلط اصول و قوانین حاکم بر محیط های آموزش بالینی مانع از اتخاذ یک دیدگاه فردی نسبت به درمان بیماران، که دانشجویان پرستاری به طور نظری در دوره های آموزش دانشگاهی فرا گرفته اند، می گردد و این امر از توسعه و گسترش علوم نظری پرستاری که در حقیقت منشا توسعه و پیشرفت علوم بالینی است جلوگیری می کند. این مطالعه بمنظور بررسی عوامل موثر بر انطباق آموزش نظری و بالینی انجام گرفت. مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی-تحلیلی بر روی کلیه مدرسان پرستاری شاغل (30 نفر) و دانشجویان سال آخر کارشناسی پرستاری مشغول به تحصیل (44 نفر) در دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی تبریز انجام شد. اطلاعات از طریق پرسشنامه جمع آوری و با استفاده از آزمون کای دو و ضریب همبستگی چوروف مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: از دیدگاه هر دو گروه «میزان تحصیلات مدرسان پرستاری»، «علاقه دانشجویان پرستاری به رشته تحصیلی خود»، «افزایش سطح علمی پرستاران بالینی با ایجاد دوره های بازآموزی»، «ارزشیابی بالینی دانشجویان در حین کارآموزی بالینی»، موثرترین عوامل بر انطباق آموزش نظری و بالینی پرستاری بودند. در 22.5% موارد همبستگی معنی دار آماری را نشان داد و در 77.5% موارد همبستگی معنی دار دیده نشد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه ارزشیابی بالینی دانشجویان در حین کارآموزی بالینی می تواند شکاف بین آموزش نظری و بالینی پرستاری را از میان بردارد. با نزدیک شده دیدگاه های مدرسان و دانشجویان پرستاری بهتر می توان به رفع موانع موجود اقدام نمود.