عوامل استرس زا در آموزش بالینی دانشجویان پرستاری دانشکده پرستاری مامایی آمل

Abstract

سابقه‌ و هدف‌: آموزش بالینی بخش اساسی و مهم آموزش پرستاری است که هر گونه مشکل در آن، کارایی و بازده آموزش پرستاری را تحت الشعاع قرار می دهد. استرس یکی از این مشکلات است که سبب افت تحصیلی و بروز رفتارهای نامطلوب و اختلالات جسمی در دانشجویان پرستاری می گردد. هدف از مطالعه حاضر شناخت عوامل استرس زا در آموزش بالینی دانشجویان رشته پرستاری دانشکده پرستاری مامایی حضرت زینب (س) آمل می باشد.مواد و روشها: مطالعه به صورت مقطعی بر روی 120 نفر از دانشجویان ترمهای سوم الی هشتم این دانشکده انجام شد. نمونه گیری بصورت سرشماری بوده و اطلاعات از طریق پرسشنامه مشتمل بر 29 سوال بسته، جمع آوری گردید. یافته ها: بیشترین میزان استرس در دامنه 4-1، میانگین امتیازات و انحراف معیاراسترس دار بودن عواملی چون تذکر مربی در حضور پرسنل و پزشکان(65/0±7/3)، تذکر در حضور دانشجویان (86/0±41/3)، عدم مراقبت کافی از جانب پزشک (74/0±41/3) و درمان ناکافی و نیمه کاره بیماران به علت فقر و تنگدستی (82/0±39/3) بوده است. دانشجویان برقراری ارتباط با مربی را استرس آور تر از برقراری ارتباط با سایرین دانستند (1±87/2=میانگین). بین دوره شبانه و روزانه، وضعیت تاهل و محل سکونت، با عوامل استرس زا ارتباط معنی داری وجود نداشت اما این اختلاف در بین ترم های مختلف در برخی موارد معنی دار بوده است.بحث‌ و نتیجه‌گیری: برای تسهیل یادگیری دانشجویان پرستاری و دستیابی به اهداف آموزشی این رشته لازم است تا شرایط استرس زا در محیط های آموزش بالینی تعدیل گردد و روشهای مقابله با استرس های موجود به دانشجویان آموزش داده شود.