تاثیر پیوگلیتازون بر ظرفیت آنتی‌اکسیدانی و آسیب اکسیداتیو بعد از صدمه نخاعی در موش صحرایی

Abstract

سابقه و هدف: کاهش ظرفیت آنتی­اکسیدانی و آسیب اکسیداتیو نقش کلیدی در گسترش ضایعه بعد از صدمه نخاعی دارد. از آنجایی که پیوگلیتازون (آگونیست­ PPAR-gamma) دارای ماهیت آنتی­اکسیدانی قوی است، این مطالعه به منظور بررسی تاثیر پیوگلیتازون بر میزان ظرفیت آنتی­اکسیدانی و آسیب اکسیداتیو در ناحیه ضایعه دیده نخاع در موش صحرایی انجام شد. مواد و روش­ها: در این مطالعه تجربی 18 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به سه گروه 6تایی: شاهد، کنترل ضایعه و ضایعه تیمار با پیوگلیتازون، تقسیم شدند. ضایعه نخاعی بر اساس مدل رها کردن وزنه (کوفتگی) در موش صحرایی انجام شد. حیوانات پیوگلیتازون (mg/kg3) به صورت داخل­صفاقی در زمان­های 15 دقیقه پس از ایجاد ضایعه و سپس هر 12ساعت تا یک هفته دریافت نمودند. در پایان، میزان مالون­دی­آلدهید، فعالیت آنزیم­های کاتالاز و سوپراکساید دیسموتاز (SOD) و همچنین تغییرات آسیب­شناختی نخاع ارزیابی شدند. یافته ها: القای ضایعه نخاعی در حیوانات کنترل ضایعه میزان مالون­دی­آلدهید را افزایش (%56) و فعالیت­ آنزیم­های کاتالاز (%48) و سوپراکساید دیسموتاز (%65) را در مقایسه با حیوانات گروه شاهد به طور معنی­داری کاهش داد (به ترتیب 0/004P=، 0/001P= و 0/008P=). پیوگلیتازون در حیوانات ضایعه تیمار شده میزان مالون­دی­آلدهید را کاهش (%38) و فعالیت­ آنزیم کاتالاز را (%34) در مقایسه با حیوانات گروه کنترل ضایعه به طور معنی­ داری افزایش داد (به ترتیب 0/035P= و 0/014P=). همچنین پیوگلیتازون از تغییرات آسیب­شناختی بافت نخاع در محل ضایعه جلوگیری کرد. نتیجه گیری: یافته­های تحقیق حاضر نشان می­دهد تیمار با پیوگلیتازون از طریق افزایش ظرفیت آنتی­اکسیدانی بافت نخاع ضایعه دیده باعث کاهش آسیب اکسیداتیو و همچنین تغییرات آسیب­شناختی نخاع می­گردد.