مقایسه اثر N-استیل سیستئین و ویتامین D بر سمیت اکسیدانی بافت کبد در مسمومیت تحت حاد با پاراکوات

Abstract

سابقه و هدف: پاراکوات عمدتاً به عنوان علف­کش به کار می­رود و سمیت آن از طریق افزایش گونه­های فعال اکسیژن می­تواند مسبب بیماری کبدی حاد و مزمن شود، این مطالعه به منظور مقایسه اثر N-استیل سیتئین (NAC) و ویتامین D (Vit D) بر سمیت اکسیدانی بافت کبد در مسمومیت تحت حاد با پاراکوات انجام شد. مواد و روش­ها: در این مطالعه تجربی 36 موش صحرایی نر ویستار آلبینو 8 هفته­ای به‌صورت تصادفی به 6 گروه تقسیم شدند: 1- گروه کنترل، 2 و 3- کنترل دریافت کننده Vit D 2 μg/kg/day یاNAC 6.25 mg/kg/day ‏ به صورت تزریق داخل صفاقی (IP)، 4- مسموم با پاراکوات mg/kg/day 5 (IP)، 5 و 6- مسموم درمان شده با Vit D 2 μg/kg/day یاNAC 6.25 mg/kg/day ‏ به مدت 7 روز، در پایان دوره نمونه سرم و بافت کبد جمع­آوری شد. ظرفیت آنتی­اکسیدانی تام (TAC)، پراکسیداسیون لیپیدی (LPO)، گروه­های تیول (TTG)، آنزیم­های کبدی (ALT,AST) و تغییرات هیستوپاتولوژیک بافت کبد مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. یافته ها: براساس نتایج حاصله، در گروه­های مسموم با پاراکوات در مقایسه با گروه کنترل سالم میزان LPO 70/87±83/ 239 درمقایسه با گروه کنترل 16/63±123 و آنزیم­های کبدی افزایش، و میزان ,TAC23/41±68/66 درمقایسه با گروه کنترل 18/25±126/5 کاهش معنی داری را نشان داد. همچنین TTG 5/95±50/40 به­ طور معنی­ داری نسبت به گروه کنترل 10/52±79/50 کاهش نشان داد P<0/05. همچنینLPO در گروه­های تیمار شده با ویتامین D39/40±156/33 در مقایسه با گروه مسموم با پاراکوات 70/87±83/ 239 کاهش معنی­داری نشان داد.همچنین یافته های هیستو پاتولوژی نیز نشان داد که ویتامینDمی تواند آسیب بافتی کبد ایجاد شده در اثر پاراکوات را بهبود ببخشد. نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که Vit D و NAC استرس اکسیداتیو و آسیب بافتی در کبد، ایجاد شده توسط مسمومیت با پاراکوات را کاهش داد.