تأثیر افزودن حرکات بیانگر به رویکرد شنیداری-کلامی در درک و بیان برخی افعال ساده به کودکان 3-2 ساله کم شنوای شدید

Abstract

سابقه و هدف: مسئله مهم در رابطه با اثربخشی گفتاردرمانی کودکان کم شنوای شدید، نوع و روش آموزش آیتمهای زبانی گفتاری است. اخیراً درمانگران به رویکردهای ترکیبی توجه بیشتری می کنند. بررسی تأثیر افزودن حرکات بیانگر به رویکرد شنیداری کلامی در گفتاردرمانی کودکان کم شنوای شدید، هدف این پژوهش می باشد. مواد و روشها: این کارآزمایی بالینی دوسو کور روی 66 کودک کم شنوای شدید (دو گروه 33 نفره) انجام شد. در گروه مورد از روش شنیداری کلامی به همراه حرکات بیانگر و در گروه شاهد از روش شنیداری کلامی برای آموزش هشت فعل فارسی استفاده شد. امتیازات زبانی قبل و بعد از مداخلات بوسیله آزمون فارسی نیوشا محاسبه و در دو گروه مورد مقایسه قرار گرفت (2N 201306027657 :IRCT) . یافته ها: نمره زبان درکی افعال در گروه مورد، قبل و بعد از مداخله به ترتیب برابر 51/0±52/2 و 39/0±28/4، (001/0=p) و در گروه شاهد برابر 66/0±62/2 و 61/0±44/3، (045/0=p) بود. تفاوت بین دو گروه بعد از مداخلات معنی دار شد (032/0=p). نمره زبان بیانی افعال در گروه مورد، قبل و بعد از مداخله به ترتیب برابر 47/0±70/1 و 70/0±21/3، (001/0=p) و در گروه شاهد برابر 51/0±62/1 و 29/0±19/2، (055/0=p) بود. تفاوت بین دو گروه بعد از مداخلات معنی دار بود (012/0=p). نتیجه گیری: افزودن حرکات بیانگر به روش شنیداری کلامی توانست باعث تغییر معنی دار در نمره زبان بیانی افعال ساده کودکان 3-2 ساله کم شنوای شدید شود. اما هر دو روش ترکیبی و شنیداری کلامی برای آموزش زبان درکی افعال ساده در این کودکان تأثیر مثبت و یکسان داشتند.