تغییرات بیان ژن PGC-1α و UCP1 بافت چربی اپیکاردی و اورکسین-A سرمی متعاقب تمرینات هوازی در رت‌های نر ویستار چاق شده با رژیم غذایی پرچرب

Abstract

سابقه و هدف: به دلیل مجاورت بافت چربی اپیکاردی (EAT) با میوکارد، به نظر می رسد که این بافت نسبت به بافت چربی زیرجلدی خاصیت بیماری­زایی بیشتری داشته باشد. هدف از این مطالعه بررسی تغییرات در بیان ژن PGC-1α وUCP1 در EAT و سطوح اورکسین A سرمی (OXA) در رت­های ویستار چاق و القایی با رژیم غذایی پرچرب (HFD) متعاقب یک دوره تمرینات هوازی می باشد. مواد و روش ­ها: در این مطالعه تجربی32 سر رت نر ویستار6 هفته ای با میانگین وزن 200-180 گرم به چهار گروه تغذیه طبیعی (NFD)، چاق شده با رژیم غذایی پرچرب (HFDO)، تغذیه طبیعی بعد از القاء چاقی (HFDO-NFD) و تمرین هوازی و تغذیه طبیعی بعد از القاء چاقی (HFDO-AEX) تقسیم شدند. سطوح OXA، شاخص لی، پروفایل چربی­ های خون و بیان ژن PGC-1α و UCP1 در EAT در گروهHFDO پس از القای چاقی 8 هفته ای با رژیم غذایی حاوی60% چربی و در دیگر گروه­ ها 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی با شدت 60% حداکثر ظرفیت تمرینی و 4 روز در هفته اندازه­ گیری شد. یافته­ ها: نتایج نشان داد HFD باعث کاهش معنی­ دار OXA، HDL-c، بیان ژن­های PGC-1α و UCP1 و افزایش معنی­داری در شاخص لی، پروفایل چربی و وزنEAT شد (0/001p≤)، اما تمرین هوازی موجب بهبود سطوح اورکسین A (34/74%)، HDL-c (23/65%)، بیان ژن­های PGC-1αو UCP1(61/28% و 82/67%)، پروفایل چربی، وزن تودهEAT (76/19%) و شاخص لی (18/34%) شد (0/001≥p). نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که تمرینات هوازی با تاثیر روی سطوح oxa و بیان ژن های PGC-1α و UCP1 در بافت چربی اپیکاردی احتمالاً موجب کاهش عوامل خطرزای بیماری­ های قلبی عروقی ناشی از رژیم غذایی پرچرب می­ شود.