نمایش مختصر رکورد

dc.contributor.authorمحمدیان آکردی, ابراهیمfa_IR
dc.contributor.authorعسگری, پرویزfa_IR
dc.contributor.authorحسن زاده, رمضانfa_IR
dc.contributor.authorاحدی, حسنfa_IR
dc.contributor.authorنادری, فرحfa_IR
dc.date.accessioned1399-08-23T07:35:39Zfa_IR
dc.date.accessioned2020-11-13T07:35:39Z
dc.date.available1399-08-23T07:35:39Zfa_IR
dc.date.available2020-11-13T07:35:39Z
dc.date.issued2016-06-01en_US
dc.date.issued1395-03-12fa_IR
dc.identifier.citationمحمدیان آکردی, ابراهیم, عسگری, پرویز, حسن زاده, رمضان, احدی, حسن, نادری, فرح. (1395). اثر بخشی گروه درمانی شناختی – رفتاری برافزایش امید به زندگی بیماران مرد مبتلا به سرطان معده. مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی بابل, 18(6), 42-46. doi: 10.22088/jbums.18.6.42fa_IR
dc.identifier.issn1561-4107
dc.identifier.issn2251-7170
dc.identifier.urihttps://dx.doi.org/10.22088/jbums.18.6.42
dc.identifier.urihttp://jbums.org/article-1-5339-fa.html
dc.identifier.urihttps://iranjournals.nlai.ir/handle/123456789/587941
dc.description.abstractسابقه و هدف: انواع سرطان ها طیفی گسترده از بیماریهایی هستند که هر یک از آنها سبب شناسی، برنامه درمانی و پیش آگهی ویژه خود را دارند. بیشتر افرادی که به سرطان مبتلا می شوند، یک دوره فشار روانی را تجربه می کنند. امید به زندگی نقش موثری در مقابله با بیماری­های مزمنی چون سرطان معده دارد، لذا این مطالعه به منظور اثر بخشی گروه درمانی شناختی- رفتاری بر افزایش امید به زندگی بیماران مرد مبتلا به سرطان انجام شد. مواد و روش­ها: این مطالعه شبه­تجربی بر روی 92 نفر از بیماران مرد مبتلا به سرطان معده مراجعه کننده به مجتمع پزشکی طوبی ساری در سال 1393 انجام شد. بیماران به صورت تصادفی در دو گروه 46 نفره آزمایش و کنترل قرار گرفتند. دو گروه در مرحله پیش آزمون پرسشنامه امید اشنایدر را تکمیل نمودند، سپس آزمودنی­های گروه آزمایش به مدت 10 هفته، هر هفته یک جلسه 90 دقیقه ای، گروه درمانی شناختی-رفتاری را دریافت نمودند و گروه کنترل مداخله خاصی را دریافت ننمودند. هر دو گروه در مرحله پس آزمون مجددا پرسشنامه پژوهش را تکمیل و مورد مقایسه قرار گرفتند. یافته­ ها: میانگین نمره گروه آزمایش4/7±37/21 و کنترل 4/73±36/26 در مرحله پیش آزمون در مولفه امید به زندگی بود و در مرحله پس آزمون برابر با 3/87±40/02 و گروه کنترل برابر با 4/8±36/23 شد. میانگین نمره گروه آزمایش و کنترل در مرحله پس آزمون نسبت به گروه کنترل بعد از مداخله افزایش یافت. بین گـروه آزمایش و گـروه کنتـرل در امید به زندگی و مولفه های آن تفاوت معنی­داری وجود دارد (0/01>p). نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که درمان گروهی شناختی- رفتاری می تواند امید به زندگی را در بیماران مبتلا به سرطان معده افزایش دهدfa_IR
dc.format.extent451
dc.format.mimetypeapplication/pdf
dc.languageفارسی
dc.language.isofa_IR
dc.publisherدانشگاه علوم پزشکی بابلfa_IR
dc.relation.ispartofمجله علمی دانشگاه علوم پزشکی بابلfa_IR
dc.relation.ispartofJournal of Babol University Of Medical Sciencesen_US
dc.relation.isversionofhttps://dx.doi.org/10.22088/jbums.18.6.42
dc.subjectدرمان شناختی- رفتاریfa_IR
dc.subjectامید به زندگیfa_IR
dc.subjectسرطان.fa_IR
dc.subjectروانشناسیfa_IR
dc.titleاثر بخشی گروه درمانی شناختی – رفتاری برافزایش امید به زندگی بیماران مرد مبتلا به سرطان معدهfa_IR
dc.typeTexten_US
dc.typeنیمه تجربیfa_IR
dc.contributor.departmentدانشگاه آزاد اسلامی واحد اهوازfa_IR
dc.contributor.departmentگروه روانشناسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اهوازfa_IR
dc.contributor.departmentدانشگاه آزاد اسلامی واحد ساریfa_IR
dc.contributor.departmentدانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقاتfa_IR
dc.contributor.departmentدانشگاه آزاد اسلامی واحد اهوازfa_IR
dc.citation.volume18
dc.citation.issue6
dc.citation.spage42
dc.citation.epage46


فایل‌های این مورد

Thumbnail

این مورد در مجموعه‌های زیر وجود دارد:

نمایش مختصر رکورد