اثر بخشی گروه درمانی شناختی – رفتاری برافزایش امید به زندگی بیماران مرد مبتلا به سرطان معده

Abstract

سابقه و هدف: انواع سرطان ها طیفی گسترده از بیماریهایی هستند که هر یک از آنها سبب شناسی، برنامه درمانی و پیش آگهی ویژه خود را دارند. بیشتر افرادی که به سرطان مبتلا می شوند، یک دوره فشار روانی را تجربه می کنند. امید به زندگی نقش موثری در مقابله با بیماری­های مزمنی چون سرطان معده دارد، لذا این مطالعه به منظور اثر بخشی گروه درمانی شناختی- رفتاری بر افزایش امید به زندگی بیماران مرد مبتلا به سرطان انجام شد.

مواد و روش­ها: این مطالعه شبه­تجربی بر روی 92 نفر از بیماران مرد مبتلا به سرطان معده مراجعه کننده به مجتمع پزشکی طوبی ساری در سال 1393 انجام شد. بیماران به صورت تصادفی در دو گروه 46 نفره آزمایش و کنترل قرار گرفتند. دو گروه در مرحله پیش آزمون پرسشنامه امید اشنایدر را تکمیل نمودند، سپس آزمودنی­های گروه آزمایش به مدت 10 هفته، هر هفته یک جلسه 90 دقیقه ای، گروه درمانی شناختی-رفتاری را دریافت نمودند و گروه کنترل مداخله خاصی را دریافت ننمودند. هر دو گروه در مرحله پس آزمون مجددا پرسشنامه پژوهش را تکمیل و مورد مقایسه قرار گرفتند.

یافته­ ها: میانگین نمره گروه آزمایش4/7±37/21 و کنترل 4/73±36/26 در مرحله پیش آزمون در مولفه امید به زندگی بود و در مرحله پس آزمون برابر با 3/87±40/02 و گروه کنترل برابر با 4/8±36/23 شد. میانگین نمره گروه آزمایش و کنترل در مرحله پس آزمون نسبت به گروه کنترل بعد از مداخله افزایش یافت. بین گـروه آزمایش و گـروه کنتـرل در امید به زندگی و مولفه های آن تفاوت معنی­داری وجود دارد (0/01>p).

نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که درمان گروهی شناختی- رفتاری می تواند امید به زندگی را در بیماران مبتلا به سرطان معده افزایش دهد