استفاده از پیوند سلول های مزانشیمی ژله وارتون بند ناف انسان در ترمیم عصب سیاتیک موش صحرایی

Abstract

سابقه و هدف: سالیانه تعداد زیادی از بیماران با مشکلات ناشی از آسیب های عصبی روبرو هستند. یکی از روش‌های جدید در درمان صدمات اعصاب محیطی استفاده از پیوند سلولی است. هدف از این مطالعه ارزیابی استفاده از پیوند سلول های مزانشیمی ژله وارتون بند ناف در بهبود عصب سیاتیک موش صحرایی پس از قطع و اتصال مجدد دو ناحیه پروگزیمال و دیستال عصب می باشد. مواد و روشها: سلول‌های مزانشیمی با روش غیرآنزیمی از ژله وارتون بندناف انسان جدا شدند. مورفولوژی، تکثیر و ایمنوفنوتیپ این سلول‌ها پس از سومین پاساژ با استفاده از روش‌های رنگ‌آمیزی اختصاصی مورد ارزیابی قرار گرفت. 25 سر موش نر (ویستار) در محدوده وزنی 250-200 گرم به صورت کاملاً تصادفی به سه گروه کنترل (5= n)، شم (10=n) و پیوند (10=n) تقسیم شدند. پس از انجام بیهوشی جراحی روی هر سه گروه انجام شد. ولی تنها در گروه شم و گروه پیوند عصب سیاتیک چپ قطع شده و دو انتهای پروکسیمال و دیستال اپی‌نوریوم عصب قطع شده به هم بخیه شد. در گروه درمانی، 700000 سلول مزانشیمی در مرحله پاساژ سوم به داخل اپی‌نوریوم عصب آسیب دیده تزریق شد. پس از گذشت 12 هفته جهت تعیین بازگشت فعالیت عصب از تست footprint و نوار عصب- عضله(Electro Myo Graphy, EMG) استفاده گردید و تعداد آکسون ها در هر سه گروه شمارش و مقایسه شد. یافته ها: نتایج نشان داد که سلول‌های جدا شده از ژله وارتون بندناف شاخص های سلولی CD90، CD49 و CD13 را بیان نموده و تحت شرایط مناسب قادرند به سلول‌های استخوانی و چربی تمایز یابند. نتایج EMG نشان داد در گروه درمانی، عصب سیاتیک بهتر ترمیم شده است (05/0p<). در مطالعه بافتی تعداد اکسون‌ها گروه پیوند (35/2±3/283) در مقایسه با گروه شم (5/1±6/239) بالاتر بود (05/0p<). تفاوت معنی داری در میزان ارزیابی عملکردی عصب سیاتیک (SFI) بین گروه شم (35±37/100-) و گروه پیوند (7±1/84-) مشاهده شد (05/0p<). نتیجه گیری: تحقیق حاضر نشان داد که پیوند سلول‌های مزانشیمی جدا شده از ژله وارتون بندناف انسان، ترمیم عصب و برگشت عملکرد پس از آکسوتومی شدید عصب سیاتیک را تا حدودی بهبود می بخشد.