تأثیر دو روش تمرین درمانی حس عمقی و تحملی در درمان بیماران با گردن درد مزمن غیر اختصاصی

Abstract

سابقه و هدف: گردن درد یکی از اختلالات شایع جوامع امروزی خصوصا جوامع صنعتی می باشد که در درمان آن افزایش تحمل عضلانی و بهبود عملکرد سیستم نوروماسکولار با انجام تمرینات حس عمقی دو رویکرد جدید درمانی هستند. این مطالعه به منظور بررسی تأثیر دو روش تمرین درمانی تحملی و برنامه تمرینی حس عمقی در درمان بیماران مبتلا به گردن درد مزمن غیر اختصاصی انجام شد. مواد و روشها: این مطالعه تجربی بر روی 47 بیمار زن و مرد مبتلا به گردن درد مزمن غیر اختصاصی انجام شد. بیماران از نمونه های در دسترس بودند که در دو گروه برنامه تحملی و برنامه حس عمقی طی ده جلسه درمان روزانه قرار گرفتند. تحمل عضلات فلکسور عمقی بکمک دستگاه فشارسنج چاتانوگا (میلی متر جیوه)، خطای بازسازی سر و گردن به وسیله کلاه با منبع پرتو لیزری (درجه)، میزان ناتوانی با استفاده از پرسشنامه فارسی و استاندارد شده (NPDS (Neck Pain & Disability Scale) &NDI(Neck Disability Index و درد از طریق Visual Analogue Scale) VAS) در مراحل قبل از درمان، جلسه دهم درمان و 45 روز پس از درمان اندازه گیری و در دو گروه مورد مقایسه قرار گرفت. یافته ها: در هر دو گروه، شاخص های تحمل، خطای بازسازی سر و گردن و درد قبل و بعد از درمان دارای تفاوت معنی داری بود (05/0>p و 01/0>p و 05/0>p). نتایج حاصل از مقایسه میانگین درصد اختلاف مقادیر قبل و بعد از درمان در بین دو گروه نشان داد که مقادیر شاخص تحمل در گروه تحملی و شاخص بازسازی مفصل در گروه حس عمقی هر یک به طور معنی داری بیشتر از گروه دیگر بود (003/0>p و 005/0=p). نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که ده جلسه برنامه تمرینی تحملی و برنامه تمرینی حس عمقی در ناحیه گردن می تواند در بهبود تحمل، خطای حس عمقی و درد بیماران با گردن درد مزمن غیر اختصاصی موثر باشد. تمرینات تحملی به عنوان یک روش موثرتر در بهبود تحمل و برنامه تمرینی حس عمقی نیز در بهبود خطای بازسازی مفصل در بیماران با گردن درد مزمن غیر اختصاصی می باشند.