مقایسه اثر پروفیلاکتیک اندانسترون و دگزامتازون در پیشگیری از تهوع و استفراغ مپریدین اینتراتکال در زنان کاندید سزارین انتخابی

Abstract

سابقه و هدف: تزریق مپریدین اینتراتکال برای افزایش بی دردی بعد از عمل در زنان تحت سزارین بسیار موثر است اما به دلیل اینکه با میزان بالایی از تهوع، استفراغ و خارش همراه است استفاده از آن محدود می شود. لذا این مطالعه به منظور بررسی اثر دگزامتازون و اندانسترون در پیشگیری از تهوع و استفراغ مپریدین اینتراتکال در زنان کاندید سزارین انتخابی انجام شد.مواد و روشها: این مطالعه کارآزمایی بالینی دوسوکور بر روی 50 زن کاندید سزارین انتخابی که بطور تصادفی به دو گروه 25 نفری تقسیم شدند، انجام گردید. بیماران با 50 میلی گرم لیدوکائین و 25 میلی گرم مپریدین (1.5cc) تحت بیهوشی اسپاینال قرار گرفتند. قبل از بیهوشی اسپاینال به گروه اول 8 میلی گرم دگزامتازون و به گروه دوم 8 میلی گرم اندانسترون داخل وریدی تزریق شد سپس بیماران از نظر وقوع تهوع، استفراغ و خارش در حین عمل، ریکاوری 6، 12 و 24 ساعت بعد از عمل مورد بررسی و مقایسه قرار گرفتند. یافته ها: بیماران از نظر متغیرهای همودینامیک و بالاترین سطح بلوک حسی در دو گروه اندانسترون و دگزامتازون مشابه بودند. (16%) 4 نفر از گروه دگزامتازون و 7 نفر (28%) از گروه اندانسترون دچار تهوع شدند (496/0=p). استفراغ در 3 نفر (12%) گروه اندانسترون و 4 نفر (16%) زنان گروه دگزامتازون مشاهده شد (1=p). موردی از تهوع و استفراغ بعد از 2 ساعت گزارش نشد به علاوه 6 نفر (24%) بیماران گروه دگزامتازون و 7 نفر (28%) از بیماران در گروه اندانسترون دچار خارش شدند (747/0=p). نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که دگزامتازون و اندانسترون میزان بروز تهوع، استفراغ و خارش تزریق مپریدین اینتراتکال را در زنان تحت سزارین انتخابی بطور یکسان کاهش می دهند. بنابران می توان دگزامتازون را بعنوان یک انتخاب مناسب در پیشگیری از تهوع و استفراغ مپردین اینتراتکال بکار برد.