مقایسۀ نتایج درمان جراحی سندرم تونل کارپ با دو روش جراحی باز و جراحی با برش محدود به وسیلۀ چاقوی Smillie

Abstract

سابقه و هدف: سندرم تونل کارپ یکی از شایع‌ترین بیماری‌هایی است که بیماران را به‌کلینیک‌های ارتوپدی می‌کشاند وامروزه جراحان زیادی تمایل به جراحی با برش محدود پیدا کرده‌اند لذا این مطالعه با هدف مقایسه نتایج درمانی جراحی باز با جراحی با برش محدود به وسیلۀ چاقوی Smillie صورت گرفته است.

مواد و روش‌ها: در این مطالعۀ آینده‌نگر 72 بیمار (98 عمل جراحی) مبتلا به سندرم تونل کارپال وارد مطالعه شدند و به صورت تصادفی در دو گروه جراحی باز (46 مورد) و جراحی با برش محدود با استفاده از چاقوی Smillie (52 مورد) قرار گرفتند. بهبود بالینی به وسیلۀ پرسش نامۀ بوستون مورد ارزیابی قرار گرفت و بهبود الکترودیاگنوستیک، طول مدت جراحی، اندازه برش و عوارض جراحی به کمک تست‌های تی زوجی، تی مستقل و کای دو مقایسه گردیدند.

یافته‌ها: بلافاصله بعد از جراحی به جز در دو مورد از گروه جراحی باز و یک مورد از برش محدود پارستزی برطرف گردید. از نظر پارامترهای الکترودیاگنوستیک بعد از عمل بین دو گروه اختلافی مشاهده نشد. وجود درد بعد از جراحی در هفته‌های دوم و ششم به‌طور معنی‌داری در گروه جراحی برش محدود کم‌تر بود (به ترتیب 035/0= pو 011/0= p). امتیاز بوستون در ماه سوم بین دو گروه اختلاف معنی‌داری نداشت اما در ماه ششم با اختلاف معنی دار در گروه برش محدود بهتر بود (به ترتیب 515/0= p و 029/0= p ). یک بیمار در گروه جراحی باز دچار باز شدن زخم بعد از کشیدن بخیه‌ها گردید.

استنتاج: جراحی با برش محدود با بهبود بالینی سریع‌تری همراه است و با توجه به عدم استفاده از بیهوشی در آن نسبت به جراحی کلاسیک ارجح است.