تعیین حساسیت روش هدایت عصبی حرکتی مدیان - اولنار در تشخیص سندرم کارپال تونل
دریافت مدرک
FullText
اندازه فایل:
1.008 مگابایتنوع فايل (MIME):
PDFنوع مدرک
Textپژوهشي
زبان مدرک
فارسیچکیده
چکیده
سندرم کارپال تونل شایعترین نروپاتی بدام افتادن عصب می‌باشد. روشهای الکتروفیزیولوژیک مقایسه هدایت حرکتی عصب مدیان - اولنار نسبت به روش معمول هدایت حرکتی عصب مدیان در افراد با سندرم کارپال تونل مورد بررسی قرار گرفته است.
تعداد ۵۰ فرد مبتلا با ۷۲ دست گرفتار که بطور کلینیکی مشخص شدند و توسط بررسی اختلال هدایت حسی در مچ دست به اثبات رسیده اند همراه با ۳۰ فرد بعنوان شاهد تحت اجرای دو روش فوق قرار گرفتند. مقدار غیر‌طبیعی بیشتر از 7/0 میلی ثانیه اختلاف تأخیر هدایت حرکتی عصب مدیان - اولنار با هدایت عصب مدیان در گروه شاهد بدست آمد. حساسیت روش مقایسه ای عصب مدیان - اولنار 5/94% و حساسیت روش معمول بررسی هدایت حرکتی مدیان ۳/۹۰ %در بیماران با سندرم کارپال تونل همراه با گرفتاری حسی بود. اجرای روش الکتروفیزیولوژیک عصب مدیان - اولنار دارای حساسیت بیشتری بوده و احتیاج به کوشش کمی نسبت به روش مورد استفاده معمول دارد و زمانی که پلی پروپاتی همراه وجود دارد ارزشمند خواهد بود و نیز باعث اجتناب از اشتباهات تکنیکی شده و در واریانهای تشریحی کمک کننده می‌باشد.
کلید واژگان
سندرم تونل کارپل / عصب زند زیرین / عصب میانیتخصصي
شماره نشریه
33تاریخ نشر
2000-04-011379-01-13
ناشر
دانشگاه علوم پزشکی گیلانسازمان پدید آورنده
استادیار بیماریهای مغزواعصاب دانشکده پزشکی - دانشگاه علوم پزشکی گیلاندانشیار فارماکولوژی دانشکده پزشکی - دانشگاه علوم پزشکی گیلان
دستیار سال چهارم بیماریهای مغزواعصاب دانشکده پزشکی - دانشگاه علوم پزشکی گیلان
شاپا
2008-40482008-4056
