تشنج در پی سکته مغزی و عوامل خطرزای آن

Abstract

مقدمه: تشنج یکی از پیامد‌های سکته مغزی استکه به صورت زودرس و دیررس رخ می‌دهد و در صورتی که به هیپوکسی مغزی بیانجامد وضعیت بیماران سکته مغزی را بدتر می‌کند. تعیین فراوانی و عوامل خطرزای آن به پیش‌بینی بروز و رعایت احتیاط لازم در بیماران سکته مغزی کمک می‌کند. هدف: تعیین شیوع و عوامل‌ خطرزای تشنج متعاقب سکته مغزی. مواد و روش‌ها: این مطالعه مقطعی_ مقایسه‌ای بر 1256 بیمار که با تشخیص سکته مغزی در بخش مغز و اعصاب بیمارستان پورسینای رشت بستری شده بودند، انجام شد.‌گرد‌آوری داده‌ها با چک لیست طراحی شده و از پرونده‌های بیماران یا در تماس تلفنی با خانواده بیمار، یا در صورت نیاز مراجعه حضوری به درمانگاه‌های نورولوژی دانشگاه علوم پزشکی گیلان انجام شد.آنالیز داده‌ها باآزمون‌های tمستقل و مجذور کای و الگو رگرسیون لجستیکی در نرم‌افزار SPSS نسخه 21 انجام شد.‌‌ سطح معنی‌داری آزمون‌ها در این مطالعه 5/0>p در نظرگرفته شد. نتایج: از بیماران مورد بررسی، 46 بیمار‌(29/3%)‌ با میانگین سنی 11‌±8/62 سالگی دچار به تشنج بودند.6/69% دچار تشنج زودرس و 4/30% دچار تشنج دیررس بودند. آمبولی مغزی‌(032/0=p)، پیشینه‌سکته مغزی(008/0=p)و سابقه فامیلی سکته مغزی‌(016/0=p سکته مغزی‌ به عنوان پیش‌بینی‌کننده‌های مرتبط با تشنج پس از سکته مغزی تلقی شدند. نتیجه‌گیری: شیوع تشنج به دنبال سکته‌ مغزی کمابیش‌اندکاست. آمبولی مغزی، سابقه سکته مغزی و سابقه فامیلی سکته مغزی پیش‌بینی‌کننده‌های مرتبط با تشنج پس از سکته مغزی هستند.