میزان آلودگی صوتی در بخش‌های مراقبت ویژه مراکز آموزشی- درمانی شهر رشت

Abstract

چکیده

مقدمه: آلودگی صوتی به معنی وجود سطحی از صدا در محیط است که جهت ساکنان آن محیط ناراحت‌کننده باشد. در بیمارستان‌ها بخش ویژه مکانی است که بیش از سایر بخش‌ها تحت تاثیر سر‌ و صدا قرار دارد. با توجه به متفاوت بودن محیط و ساختار بیمارستان‌های رشت با سایر مراکز و وجود نداشتن مطالعه فوق در این محیط لزوم انجام این مطالعه احساس می‌گردد.

هدف: تعیین میزان صدا در بخش‌های مراقبت ویژه مراکز آموزشی- درمانی شهر رشت

مواد و روش‌ها: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی جامعه پژوهش شامل 7 بخشICU بیمارستان‌های دانشگاه علوم پزشکی گیلان در شهر رشت شامل بیمارستان‌های( پورسینا، رازی، الزهرا، ولایت، امیرالمومنین و حشمت) می‌باشند. میزان صدا با دستگاه صداسنج مدل450-CEL و پس از کالیبراسیون، به دو روش موضعی و محیطی اندازه‌گیری شد. داده‌ها توسط نرم‌افزار SPSS و با استفاده از آمار توصیقی، استنباطی و آزمون‌های آماری آنووا و پیرسون مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفتند.

نتایج: نتایج نشان داد که در روش موضعی بیشترین میانگین تراز معادل صدا (Laeq) در ایستگاه پرستاری(93/66دسی بل)، تخت بیمار(16/62 دسی‌بل)، راهروی جنب درب(76/69دسی بل) مربوط به آی سی یوجنرال بیمارستان رازی، ونتیلاتور (60/ 66 دسی بل) مربوط به آی‌سی‌یو جراحی اعصاب بیمارستان پورسینا و راهروی ملاقاتی(60/63 دسی بل) مربوط به آی‌سی‌یو ENT بیمارستان امیرالمومنین می‌باشد. همچنین میزان تراز معادل صدا به روش محیطی در هر سه زمان مورد نظر دارای تفاوت معنی‌دار آماری است (0001/0(P=. میانگین میزان صدا در بخش‌های ICU در صبح بیشتر از عصر بود. همچنین ارتباط معنی‌داری بین میانگین صدا و درصد اشغال تخت وجود دارد(027/0P=).

نتیجه‌گیری: در کل نتایج تحقیق نشان دادکه تراز معادل صدا(Laeq)در همه بخش‌هایICU نسبت به استانداردهای بین‌المللی و سازمان حفاظت محیط زیست ایران بیشترمی‌باشد. لذا توصیه می‌شود جهت کاهش آن از برنامه‌ریزی مناسب و مدیریت شده (تجهیزات سالم و سیستم تهویه مناسب، استفاده از مواد جاذب صوت در سقف و دیوار و...) استفاده شود و همچنین برای آگاهی کارکنان دوره‌های آموزشی مرتبط برگزار گردد.